Stomatologia w starożytnym Egipcie

Przyczyna starcia zębów leżała w diecie Egipcjan. Proces obróbki pożywienia był bardzo prymitywny. Spożywano nieprzetworzone i często zanieczyszczone cząstkami piasku produkty. Wpływał na to również suchy klimat oraz położenie na terenach pustynnych. Skutkiem tego było starcie zębów tak zaawansowane, iż dochodziło do odsłonięcia komory zęba oraz infekcji bakteryjnej i zapalenia miazgi. Proces zapalny przechodził następnie do tkanek okołowierzchołkowych i w połączeniu z utratą kości powodował znaczne rozchwianie zęba, a nawet jego utratę.

Powszechność utraty zębów skłoniła dentystów do opracowania metod protezowania w postaci mostu stałego, który składał się z ludzkich zębów zszynowanych złotym drutem i osadzonych wiązaniem na filarach własnych zębów pacjenta (fot. 1). Mimo braku zaawansowania technologicznego, most ten był wykonany bardzo podobnie do tych, które dentyści wykonują obecnie.

Podobieństwa stomatologii współczesnej i starożytnego Egiptu znajdziemy również we wcześniej wspomnianej chirurgii, a dowody zostały spisane w papirusie Edwina Smitha, który dokumentuje przypadki leczenia chirurgicznego pacjentów po urazach. Przypadek 25. dokumentu odnosi się do zwichnięcia doprzedniego żuchwy. Metodą leczenia z wyboru była dla Egipcjan repozycja ręczna, identyczna do tej, którą stosuje się współcześnie. Lekarzowi zalecano położyć kciuki na zębach trzonowych żuchwy, zaś dwa palce pod trzonem żuchwy po obu jego stronach, po czym nastawić głowy żuchwy w stawie. Nie tylko urazy próbowano leczyć chirurgicznie. Bardzo częstą i bolesną przypadłością były w Egipcie ropnie okołowierzchołkowe, które często powodowały utratę zębów. W przypadku ich wystąpienia podejmowano próby wiercenia w kości w celu odbarczenia, co często kończyło się niepowodzeniem. Takie postępowanie pozwala jednak zauważyć podobieństwo do współczesności w metodyce i zał...