Stomatopatie protetyczne – etiologia, diagnostyka, leczenie

Najczęściej stosowaną w praktyce klasyfikacją stomatopatii jest klasyfikacja Newtona (6, 7, 13):

• stadium 0 – subiektywne objawy bólowe bez uchwytnych zmian klinicznych;
• typ I (punktowe zaczerwienienia) – różowe punkty przekrwienia zwykle umiejscowione w niezmienionej błonie śluzowej, dookoła ujść przewodów podniebiennych gruczołów ślinowych;
• typ II (rozlane zmiany rumieniowe) – uogólniony stan zapalny całej błony śluzowej pokrytej płytą protezy; powierzchnia podniebienia staje się gładka i wrażliwa na urazy mechaniczne, w wyniku których dochodzi do krwawienia;
• typ III (przerostowe ziarninujące zapalenie) – błona śluzowa ma guzowatą, nierówną powierzchnię; zmiany mogą przekraczać teren pokryty protezą, ale zwykle są ograniczone do powierzchni środkowych podniebienia, zwłaszcza w miejscach podlegających odciążeniom.

Klinicznie można zauważyć, że u osób z cukrzycą oraz otyłością częściej występuje rozlany stan zapalny (typ II), natomiast u pacjentów bez zaburzeń gospodarki węglowodanowej – ograniczony stan zapalny (typ I) (2).

Diagnostyka

Diagnostyka stomatopatii opiera się na dokładnym badaniu podmiotowym i przedmiotowym pacjenta. Najczęściej zgłaszanymi objawami podmiotowymi są suchość oraz pieczenie błony śluzowej jamy ustnej. Dalsza diagnostyka powinna opierać się na dokładnym badaniu wewnątrzustnym oraz pobraniu wymazu w celu wykonania antymykogramu i określenia lekooporności grzybów. Wymaz powinien zostać pobrany zarówno z błony śluzowej pola protetycznego, jak również z dośluzówkowej części protezy (9). Ważne, aby przed badaniem mykologicznym zalecić pacjentowi pozostawienie protez w jamie ustnej na noc. Rano nie należy płukać jamy ustnej ani myć protez, aby nie zaburzyć mikroflory (1).

...