Systemy retrakcyjne w codziennej praktyce stomatologicznej

Płyn dziąsłowy, ślina oraz krew pojawiające się w okolicy przydziąsłowej podczas zabiegów i technik odtwórczych mogą zaburzać dokładność wykonywanych uzupełnień protetycznych i być przyczyną małej dokładności wycisku. Dlatego też w codziennej praktyce stomatologicznej w celu zapewnienia suchości pola zabiegowego konieczne jest zastosowanie retrakcji. Retrakcja to czasowe obkurczenie z przemieszczeniem pionowym i poziomym ruchomych tkanek miękkich przyzębia brzeżnego. Prowadzi do otwarcia przestrzeni szczeliny dziąsłowej oraz kontroli hemostazy i suchości w jej wnętrzu (1-3, 11). Szczególne zastosowanie znajduje ona w stomatologii zachowawczej w opracowywaniu i wypełnianiu ubytków znajdujących się w okolicy przydziąsłowej, ortodoncji podczas umocowania pierścieni, a nawet periodontologii w trakcie usuwania złogów nazębnych (1, 3). W protetyce stomatologicznej zabieg retrakcji wiąże się z preparacją zębów pod protezy stałe i wykonywaniem wycisków z użyciem mas wyciskowych, jak i wycisków optycznych (1). Natomiast celami retrakcji są: zapewnienie maksymalnego dostępu do miejsca opracowywanego, odsłonięcie granicznej linii szlifowania, utworzenie miejsca dla masy wyciskowej, zapobieganie uszkodzeniom przyzębia brzeżnego i brodawki międzyzębowej oraz zapewnienie suchości w szczelinie dziąsłowej przy wykonywaniu licówek porcelanowych, wycisków oraz cementowaniu (1, 4). Zabieg retrakcji nie może stanowić zagrożenia dla zdrowia pacjenta ani nie powinien szkodliwie oddziaływać na tkanki miękkie i twarde podłoża protetycznego (5). Odchylenie brzegu dziąsłowego można uzyskać kilkoma metodami: mechaniczną, chemiczno-mechaniczną, chirurgiczną oraz poprzez rotacyjny kiretaż dziąsła (ang. rotary gingival curettage) (3, 6, 12). Najbardziej standardowa jest metoda mechaniczna. Umożliwia on...