Szumy uszne – definicja, podział, etiologia, diagnostyka, terapia. Przegląd piśmiennictwa

Gdy głowa żuchwy jest dotylnie przemieszczona, może to powodować przewlekły uraz struny bębenkowej, czego efektami będą skurcz mięśnia strzemiączkowego i unieruchomienie strzemiączka (3). Należy również pamiętać o wspólnym unerwieniu mięśnia napinacza błony bębenkowej, napinacza podniebienia miękkiego i mięśni żwaczowych przez nerw trójdzielny. Napięcie jednej grupy mięśni będzie generowało nadmierne napięcie drugiej grupy. Wzrost napięcia mięśni żwaczy będzie skutkował nadmiernym obciążeniem stawu skroniowo-żuchwowego oraz okolicznych tkanek (3). Dysfunkcja nerwowo-mięśniowa mięśni żucia powoduje zmiany w aparacie przewodzącym dźwięki poprzez drażnienie mięśni ucha, co powoduje ich dysfunkcję. Nieprawidłowa aktywność nerwu V wpływa również na ukrwienie ślimaka, powodując skurcz zaopatrujących go naczyń (1).

Według Jastreboffa (1990) „za pojawienie się szumu usznego mogą być odpowiedzialne wszystkie odcinki drogi słuchowej oraz ośrodki centralnego układu nerwowego, w tym: ośrodki podkorowe, kora mózgowa, układ limbiczny i autonomiczny” (10). Uważa się, że w 80% u podstaw szumów leży uszkodzenie ślimaka. Dotyczy ono: zaburzeń neuroprzekaźnikowych, zaburzeń jonowych Ca2+, kanałów jonowych typu C, aktywności aktynomiozyny (4). Szumy wynikają również z zachwiania równowagi między komórkami słuchowymi zewnętrznymi i wewnętrznymi (4, 10).

Szumy uszne mogą występować w przypadku nagłej głuchoty, w przebiegu choroby Meniere’a, chorób ucha wewnętrznego, w procesie starzenia się, jako skutek długoletniego narażenia na hałas. Szumy mogą być skutkiem działania leków ototoksycznych. Ich występowanie może się wiązać z przebytymi urazami lub towarzyszyć zwyrodnieniu odcinka szyjnego kręgosłupa. Mogą występować w przebiegu chorób nowotworowych głowy i szyi (w przypadku guzów trójkąta mostowo-móżdżkowego mogą być szczególnie intensywne). Szumy mogą ...