Technika otwarta sinus lift z dojścia bocznego w leczeniu implantoprotetycznym

Proces pneumatyzacji zatoki szczękowej jest ściśle związany z obecnością lub brakiem zębów w jej okolicy. Zatoka szczękowa jest fizjologicznie połączona z jamą nosową i tym samym jest zależna od procesu respiracji. Podczas wentylacji w jamie nosowej i zatokach szczękowych powstaje zmienne ciśnienie, które przez błonę Schneidera wpływa na objętość zatoki szczękowej. Zęby znajdujące się w bocznym odcinku szczęki, w rzucie zatoki szczękowej, stanowią opór i równoważą siły działające na kość gąbczastą. Utrata zębów jest głównym czynnikiem postępującej pneumatyzacji zatoki, ze względu na brak czynnika oporowego, jakim są zęby (2). Efektem opisanego mechanizmu jest zdjęcie pantomograficzne obrazujące pionowy zanik kości wyrostka zębodołowego w okolicy zęba 26, dlatego podczas planowania odbudowy implantoprotetycznej tej okolicy zdecydowano się wykonać augmentację dna zatoki szczękowej, a następnie założyć wszczep śródkostny.

Zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej można wykonać dwoma metodami. W przypadku niewielkich augmentacji dna zatoki szczękowej podniesienie błony Schneidera wykonuje się poprzez nawiercone łoże implantu, a technika ta nazywana jest zamkniętą metodą podniesienia dna zatoki szczękowej. Metoda ta obarczona jest dużym ryzykiem perforacji błony Schneidera ze względu na brak kontroli wzrokowej.

Odbudowa większych ubytków kostnych wymaga podniesienia dna zatoki z bocznego dojścia, zwanego metodą otwartą. Ten sposób wykorzystano w opisanym przypadku klinicznym. W przeciwieństwie do metody zamkniętej metoda otwarta pozwala wzrokowo kontrolować ciągłość błony śluzowej zatoki szczękowej oraz wykonać dokładną preparację zachyłka zębodołowego w całym jego wymiarze.

W przypadku metody otwartej implantację można wykonać w sposób jednoczasowy lub dwuczasowy. Opierając się na kla...