Tlenoterapia jako metoda leczenia ostrej niewydolności oddechowej w praktyce lekarza dentysty

Badanie pomocnicze, które możemy wykonać w gabinecie stomatologicznym, obejmuje nieinwazyjny pomiar saturacji (SpO₂) przy pomocy pulsoksymetru. Stanowi on urządzenie niezbędne do prawidłowej tlenoterapii. Czas odczytu urządzenia wynosi do trzydziestu sekund. Najczęściej zakłada się go na palec wskazujący dłoni, rzadziej płatek ucha oraz duży paluch u stopy. Pomiar należy wykonać w przypadku wystąpienia duszności, w zaburzeniach świadomości o niewyjaśnionym pochodzeniu oraz u osób pobudzonych. Wynik pomiaru może być niemiarodajny w przypadku osób, które mają pomalowane paznokcie, ochłodzone kończyny, znaczną niedokrwistości, chorobę Raynauda, są w stanie hiperwentylacji, hipowentylacji lub wstrząsu. Niewłaściwy pomiar obserwowany jest również w przypadku nadmiernego oświetlenia czujnika światłem zewnętrznym. Prawidłowy odczyt występuje w zakresie 95-98% (w czasie podawania tlenu wartości mogą sięgać 100%). Wartości poniżej 90% świadczą  o rozwijającej się hipoksemii (5, 6, 9). Jeżeli w trakcie pomiaru nastąpi spadek odczytu pulsoksymetru poniżej 3 pkt procentowych, należy wykonać ponowną ocenę kliniczną pacjenta (11).

Leczenie narastającej niewydolności oddechowej

Leczenie rozpoczynamy od udrożnienia dróg oddechowych. Początkowo wykonujemy je bezprzyrządowo, pamiętając o wyjęciu z jamy ustnej wszystkich ruchomych elementów, na przykład protez zębowych. Bezprzyrządowe udrażnianie dróg oddechowych polega na odgięciu głowy do tyłu i uniesieniu bródki. W celu zapewnienia drożności dróg oddechowych stosujemy przyrządy dodatkowe, tj. rurki nosowo-gardłowe lub rurki ustno-gardłowe (fot. 1), które zapobiegają przemieszczaniu się języka i podniebienia miękkiego ku tyłowi. Po udrożnieniu dróg oddechowych powinniśmy ocenić oddech przez 10 sekund. Ze względu na swoją stosunkowo prostą obsługę najlepszym...