Trakcja ortodontyczna zatrzymanych kłów szczęki z wykorzystaniem mechaniki łuków segmentowych

Zdjęcia panoramiczne są rutynowym narzędziem diagnostycznym w gabinetach ortodontów. Ericson i Kurol [16] wykorzystali je do walidacji pomiarów dla celów diagnostyki i prognozowania zatrzymania kłów od strony podniebiennej.

Pomiary wytyczone przez tych autorów na zdjęciach panoramicznych to (ryc. 5 i 6):

1. kąt alfa (α): odchylenie korony stałego kła w kierunku mezjalnym od linii środkowej,
2. odległość (d): odległość od szczytu guzka kła stałego do płaszczyzny zwarciowej,
3. strefa: mezjalne położenie korony kła w stosunku do siekaczy centralnych i bocznych.

Istnieje pięć stref: strefa 1 wskazuje położenie korony zatrzymanego kła za dystalną powierzchnią korzenia stałego siekacza bocznego, a strefa 5 odpowiada mezjalnej połowie stałego siekacza centralnego. Kły z α ≥ 15° między strefami 2 i 5 i położone śródkostnie w podniebieniu klasyfikuje się jako zatrzymane od strony podniebiennej [11].

Jednak dokładność diagnostyczna określania położenia zatrzymanego kła i struktur przylegających może nie być wiarygodna ze względu na niedoskonałości dwuwymiarowych obrazów radiologicznych, jak zniekształcenia i brak ostrości, co może zwiększać ryzyko błędnej interpretacji [16, 17].

Nieodpowiednie rozpoznanie i podejście do leczenia mogą prowadzić do powikłań w trakcie rozwoju pacjenta i pogorszenia stanu wynikającego z zatrzymania zęba. Najczęstszym powikłaniem jest resorpcja korzeni sąsiednich zębów. Może ona objąć siekacz boczny, siekacz centralny lub oba równocześnie. Zwykle nie daje objawów klinicznych, nawet jeśli zajęta jest miazga zęba. Ryzyko resorpcji jest większe u osób płci żeńskiej, gdy korzeń kła jest już rozwinięty więcej niż...