Trudności w opracowaniu systemu kanałów korzeniowych w trakcie pierwotnego leczenia endodontycznego – przegląd piśmiennictwa z uwzględnieniem przykładów sytuacji klinicznych z praktyki stomatologicznej

Przy ocenie morfologii kanałów korzeniowych pomocna jest klasyfikacja typów systemów kanałowych wg Vertucciego:

Typ I – pojedynczy kanał, który rozpoczyna się i kończy jednym otworem przy wierzchołku,
Typ II – dwa oddzielne kanały wychodzące z komory, a łączące się w jeden przy wierzchołku,
Typ III – jeden wychodzący z komory kanał, który dzieli się na dwa, a następnie w pobliżu wierzchołka łączy się w jeden.
Typ IV – dwa oddzielne kanały przez cały przebieg korzenia,
Typ V – pojedynczy kanał, który przy wierzchołku dzieli się na dwa oddzielne kanały,
Typ VI – dwa oddzielne kanały wychodzące z komory, w korzeniu łączące się w jeden, a następnie znów dzielący się na dwa przy wierzchołku,
Typ VII – jeden kanał wychodzący z komory, dzielący się na dwa, ponownie się łączy, a przy wierzchołku powtórnie dzieli się na dwa osobne kanały,
Typ VIII – trzy oddzielne kanały przez cały przebieg korzenia (ryc. 1) (3).

Do odnalezienia ujść kanałów można użyć zgłębnika endodontycznego. Pomocne są również powiększające przyrządy optyczne – lupy lub mikroskop zabiegowy. W przypadku wystąpienia trudności można wybarwić dno komory 1-2-proc. błękitem metylenowym i po 5 minutach wypłukać i osuszyć komorę, a barwnik uwidoczni ujścia kanałowe (7).

Każdy korzeń zęba zawsze posiada przynajmniej jeden kanał, nawet jeśli nie jest on widoczny na zdjęciu rentgenowskim. W przypadku ujścia położonego centralnie występuje zazwyczaj jeden kanał, natomiast jego położenie odśrodkowe, które występuje często w korzeniach o przekroju owalnym, może sugerować obecność większej ich liczby. Nie bez znaczenia jest również analiza budowy anatomicznej leczonego zęba.

...