Uzupełnienia protetyczne ruchome u pacjentów w wieku rozwojowym – przegląd piśmiennictwa

Dysplazja ektodermalna jest dziedzicznym zaburzeniem rozwojowym wynikającym z niedorozwoju tkanek i narządów pochodzących z ektodermy. Zespół ektodermalny jest stwierdzany w przypadku występowania dwóch z czterech klinicznych objawów: tichodysplazji (rzadkie, cienkie i jasne włosy oraz brwi lub alopecja), dyshydrozy (brak gruczołów potowych, hiperkeratoza dłoni i stóp), onychodysplazji (dysplazja paznokci) oraz nieprawidłowości w obrębie jamy ustnej (4). Zaburzenia te obejmują: niedorozwój wyrostków zębodołowych, dysfunkcje języka, zaburzenia w obrębie uzębienia – nieprawidłowy kształt(zęby stożkowate, taurodontyczne), opóźnione wyrzynanie lub brak zawiązków zębów mlecznych i stałych (oligodoncja, anodoncja). Zmiany morfologiczne wpływają na cały układ stomatognatyczny pacjenta.Objawia się to skróceniem dolnego odcinka twarzy oraz pogłębieniem bruzdy nosowo-wargowej. U pacjentów dotkniętych tą chorobą stwierdza się: zaburzenia układu mięśniowo-stawowego, zaburzenia mowy, żucia, przetrwały niemowlęcy typ połykania oraz oddychanie przez usta.

Przeczytaj wszystkie artykuły z kategorii PROTETYKA

W piśmiennictwie opisano kilka przypadków leczenia protetycznego dzieci dotkniętych dysplazją ektodermalną. Najczęściej wykorzystywane były ruchome uzupełnienia protetyczne.

Opisano przypadek 10-letniego chłopca z całkowitym brakiem zębów mlecznych, co skutkowało niezdolnością do jedzenia i trudnością z mówieniem. Na podstawie objawów klinicznych (anodoncja, hipohydroza, hipotrychoza, wydatne czoło, siodłowaty nos, obniżona wysokość twarzy, rzadkie włosy, brak rzęs i brwi, charakterystyczny wygląd małżowin usznych i ust) zdiagnozowano dysplazję ektodermalną. W badaniu wewnątrzustnym stwierdzono: brak wielu zębów mleczn...