Witamina D – znaczenie w medycynie i stomatologii – przegląd piśmiennictwa

Liczne artykuły potwierdzają, że witamina D poprzez swoje działanie przeciwzapalne ma korzystny wpływ w trakcie zapalenia dziąseł. W publikacji Dietrich wykazano rzadsze krwawienie przy zgłębnikowaniu u pacjentów z wysokim poziomem witaminy D. Badaniem objęte były osoby niepalące (42). Korelacja między poziomem tej witaminy a występowaniem zapaleń przyzębia jest ciągłym obiektem badań, z których wynika, że witamina D ma wpływ na przebieg periodontitis poprzez swoje działanie immunomodulujące oraz zwiększające gęstość kości. Nie bez znaczenia jest wpływ zarówno witaminy D2 (ergokalcyferol), jak i witaminy D3 (cholekalcyferol) na ekspresję interleukin IL-6 oraz IL-8. Prozapalna interleukina 6 jest cytokiną wydzielaną przez makrofagi oraz limfocyty. Interleukina 8 to chemokina, która pobudza: neutrofile, limfocyty T, monocyty i komórki śródbłonka, stymulując powstanie zapalenia przyzębia (43, 44).

Z badań wynika, że deficyty witaminy D3 można zaobserwować także w przebiegu stanów zapalnych jamy ustnej oraz nowotworów złośliwych (45-49).

Choroby błony śluzowej jamy ustnej

Wiele współczesnych badań skupia się na odnalezieniu powiązania między poziomem witaminy D w organizmie a występowaniem chorób autoimmunologicznych. Choroby pęcherzowe o podłożu autoimmunologicznym mogą dotyczyć skóry, ale także błony śluzowej jamy ustnej. W ich przebiegu istotną rolę odgrywają autoprzeciwciała łączące się z antygenami. Powoduje to utratę łączności między keratynocytami i destrukcję mostków desmosomalnych i tym samym – akantolizę. Do chorób pęcherzowych o podłożu autoimmunologicznym należą:

• pęcherzyca,
• pemfigoid,
• nabyte pęcherzowe oddzielanie naskórka,
• choroba Duhringa,
• linijna IgA dermatoza pęcher...