Wyciski anatomiczne pod protezy ruchome – najczęściej popełniane błędy

Długie lub wąskie łuki zębowe wymagają spora­dycznie zmiany kształtu łyżki standardowej, co powin­no odbywać się przy użyciu termoplastycznego ma­teriału, np. typu Kerr. Jeśli nie daje to zadowalającego wyniku, należy zrezygnować z dokładnego odbicia ostatnich zębów w łuku zębowym i wykonać łyżkę indywidualną (5).

Błędem jest zastosowanie łyżek o małej stabilności, np. plastikowych. Pod wpływem siły pobierania wycisku ulegają one odkształceniu, a następnie wracają do pier­wotnego położenia i zniekształcają wycisk. Nie należy przedłużać łyżek wyciskowych woskiem, który w tem­peraturze jamy ustnej staje się plastyczny i nie stanowi odpowiedniego podparcia dla masy wyciskowej (3, 5).

Uwalniając wycisk z jamy ustnej pacjenta, lekarz wy­wiera pewną siłę. Może to spowodować oderwanie masy wyciskowej od łyżki. Dlatego istotne jest zwięk­szenie adhezji przy użyciu odpowiednich klejów, obkle­janiu łyżek plastrami, zastosowaniu łyżek perforowanych lub z wzmocnionymi obrzeżami (4, 6, 9).

Stosując gładkie łyżki metalowe, otrzymujemy mo­dele o zniekształconej głębokości podniebienia. Bada­nia Janickiego wykazały, że jest to zniekształcenie więk­sze niż wyznaczone kryterium kliniczne wg Morranta i Elphicle’a. Kryterium definiuje dopuszczalną różnicę pomiędzy wymiarami pola protetycznego i modelu ro­boczego. Powinna ona wynosić dla mas alginatowych maksymalnie 0,27%. Brak zastosowania dodatkowych środków adhezyjnych skutkuje wykonaniem uzupeł­nień protetycznych, których płyty kołyszą się na pod­niebieniu i uniemożliwiają pełne wprowadzenie protezy na podłoże (8). Bieske zwraca uwagę na wady używania łyżek perfo­rowanych. Masa gęsta z trudem przenika do otworów łyżki, a rzadka wypływa, powodując zbyt mały ucisk pola protezowanego. Jego badania wykazały, że masy algina­towe najsilniej przyczepiają...