Zaburzenia wyrzynania zębów – podział, przyczyny, objawy i leczenie. Przegląd piśmiennictwa

Oba typy mogą występować u jednego pacjenta jednocześnie. Ostateczne postawienie rozpoznania z uwzględnieniem typu często nie jest możliwe przed osiągnięciem wieku 14-15 lat, kiedy proces wyrzynania drugich zębów trzonowych stałych powinien się zakończyć [1].

Różnorodny obraz kliniczny pacjentów z PFE, a w szczególności różnice ekspresji pomiędzy poszczególnymi kwadrantami u danego pacjenta sugerują wpływ czynników środowiskowych oraz epigenetycznych na ekspresję PFE i w efekcie różny fenotyp [3, 9].

Ze względu na wysoki koszt i małą dostępność badań genetycznych w codziennej praktyce rozpoznanie PFE opiera się na obrazie klinicznym i radiologicznym. Wewnątrzustnie obserwujemy zaburzone wyrzynanie zębów objawiające się zgryzem otwartym obejmującym wszystkie zęby w kierunku dystalnym od pierwszego dotkniętego zęba w danym kwadrancie [8, 11]. Diagnostykę rozpoczyna się zwykle około 8.-9. r.ż., kiedy obserwowana jest asymetria w wyrzynaniu się pierwszych zębów trzonowych stałych. Właściwe będą wykonanie RTG pantomograficznego i powtórzenie zdjęcia za 6-12 miesięcy, aby ocenić ewentualne postępy w erupcji [11].

Możliwości leczenia są ograniczone. Zęby dotknięte PFE nie reagują na przyłożoną siłę ortodontyczną. Po niewielkim ruchu (maksymalnie 1-2 mm) ulegają ankylozie, w wyniku czego stanowią zakotwienie absolutne, co może prowadzić przy braku właściwego rozpoznania do niepotrzebnych powikłań i komplikacji w postaci intruzji zębów niedotkniętych PFE [2]. Sposób postępowania uzależniony będzie od stopnia nasilenia zmian, liczby dotkniętych zębów, poziomu ich wyrznięcia oraz wieku pacjenta. Dlatego każdy przypadek należy traktować indywidualnie i plan leczenia powinien obejmować wszystkie te czynniki. U pacjentów w wieku rozwojowym ważne jest odtworzenie prawidłowej funkcji żucia. W tym...