Zaburzenie liczby zębów – hiperdoncja

Zwiększenie liczby zębów w okresie uzębienia stałego spowodowane obecnością przetrwałych zębów mlecznych nazywane jest hiperdoncją rzekomą, może być wynikiem opóźnienia lub zahamowania resorpcji korzeni zębów mlecznych, nieprawidłowego położenia zawiązka zęba stałego lub zaburzeń genetycznych, np. zespołu hiper-Ige (zespołu Joba i zespołu Seckela) (10).

Diagnostyka radiologiczna zębów nadliczbowych opiera się na klasycznej rentgenodiagnostyce, a w przypadku zębów zatrzymanych – z zastosowaniem zasady paralaksy. Badanie tomografii stożkowej umożliwia precyzyjne określenie położenia zęba nadliczbowego oraz położenia w stosunku do struktur kostnych, takich jak: w szczęce – dno jamy ustnej (z perforacją blaszki zbitej lub z zachowaniem jej ciągłości), kanał nosowo-podniebienny (lokalizacja częściowa lub całkowita w obrębie kanału), blaszka zbita zewnętrzna wyrostka zębodołowego szczęki; w żuchwie – otwór bródkowy, kanał żuchwy, blaszka zbita zewnętrzna żuchwy. Podobne kryteria oceny dotyczą badania wielorzędowej TK, ale z uwagi na niższą dawkę promieniowania rtg. i wyższą rozdzielczość CBCT jest preferowana jako technika badania w przypadku zębów nadliczbowych.

Zęby nadliczbowe mleczne są w większości wyrżnięte, zaś zęby nadliczbowe stałe to głównie zęby zatrzymane (15-34% zębów zatrzymanych stałych). W zależności od lokalizacji zębów nadliczbowych wyróżnia się:

1. Mesiodens, zęby środkowe (około 50% zębów nadliczbowych) (fot. 1-14).

Klasyfikacja położenia zębów nadliczbowych w przednim odcinku szczęki wg Lin i wsp. (5):

• typ I – zęby położone podniebiennie w stos...