Zamykanie przestrzeni przy użyciu alignerów

Streszczenie: Wprowadzenie: W związku z poszukiwaniem bardziej estetycznych i komfortowych alternatyw tradycyjnego leczenia ortodontycznego oraz ze znaczącym postępem technologicznym, dużego znaczenia nabrały alignery (aparaty nakładkowe). Za pomocą tych aparatów przeprowadza się coraz bardziej złożone leczenie, jednak bez dogłębnego zbadania wszystkich aspektów związanych z ich używaniem. Jego planowanie biomechaniczne wymaga innego podejścia niż przy leczeniu aparatami stałymi, ponieważ różne są układy sił zaangażowane w ruch ortodontyczny, reakcje i skutki uboczne, a profesjonalista chcący posłużyć się tą metodą musi być odpowiednio przygotowany.

Słowa kluczowe: alignery estetyczne, Invisalign, ruchome aparaty ortodontyczne, przezroczyste aparaty ortodontyczne

Wprowadzenie

Od czasu, gdy Kesling [1] zaproponował pierwszy formowany próżniowo aparat ortodontyczny z tworzywa sztucznego do wyrównywania zębów, nastąpił ogromny postęp w możliwościach leczenia tego typu aparatem. Pomysł ten odkładano na bok przez wiele lat, dopóki w 1971 r. nie podjął go Ponitz [2], proponując wykonywanie aparatów z przezroczystego tworzywa, formowanych próżniowo na szablonach gipsowych. Kierując się podobną zasadą, McNamara i wsp. [3] zasugerowali możliwość dokonania ruchu zębów za pomocą alignerów, a w 1993 r. Sheridan [4] wprowadził system Essix, wykorzystujący w celu uzyskania ruchu zębów technikę bubbles and bumps, polegającą na stworzeniu – kleszczami do termicznego formowania szyny – miejsc wklęsło-wypukłych, do których przesuwają się zęby.

W 1997 r. dwoje studentów zarządzania z uniwersytetu Stanforda, niemających wykształcenia stomatologicznego, wykorzystało swoją wiedzę z zakresu informatyki i techn...