Zastosowanie elementów precyzyjnych w protezach overdenture – przegląd piśmiennictwa

Zespolenia kładkowe

Kolejnym elementem retencyjnym są zespolenia kładkowe. Zapewniają one najwyższy stopień stabilizacji oraz retencji protez OVD. Wśród wielu klinicystów są uznawane za najlepsze z elementów precyzyjnych. Elementy łączące – kładki o różnym profilu – mogą być produkowane fabrycznie lub wykonywane indywidualnie przez technika. Funkcję patrycy pełni kładka łącząca implanty, matryca zaś jest umieszczona w dośluzówkowej części (siodle) protezy i może być wykona z metalu lub z tworzyw sztucznych (np. teflonowo-winylowych). Do najczęściej stosowanych połączeń kładkowych należą: kładka Doldera – ma przekrój owalny oraz sztywną strukturę, musi być umieszczona w linii prostej pomiędzy zębami filarowymi; system kładkowy Ackermana – ma przekrój owalny bądź okrągły z teflonowo-winylowymi matrycami. Elastyczna struktura pozwala na wyprofilowanie kładki zgodnie z przebiegiem wyrostka zębodołowego: kładka Hadera o przekroju poprzecznym w kształcie dziurki od klucza zapewnia podcień retencyjny dla matrycy typu „jeździec” wykonanej z tworzyw sztucznych; kładka wyprofilowana ma kształt łuku z retencyjnymi elementami precyzyjnymi umieszczonymi na obu jej końcach (np. retencje kulkowe Bredent, Ceka Revax, ASC 52 Microtecnor). Połączenie belkowe jest konstrukcją o złożonej budowie, przez to trudną do czyszczenia dla pacjenta, wymagające stosowania specjalnych szczoteczek i irygatorów. Niezachowanie ścisłego rygoru higienicznego może skutkować pojawieniem się stanów zapalnych błony śluzowej, dolegliwości bólowych, a w bardziej zaawansowanych przypadkach koniecznością interwencji chirurgicznej lub zmianą koncepcji leczenia (2, 12).

Korony teleskopowe

Korona teleskopowa składa się z dwóch idealnie spasowanych koron: wewnętrznej (zwanej...