Zastosowanie lasera diodowego 635 nm do fotobiomodulacji techniką kontaktową w celu przyspieszenia wchłaniania krwiaka pourazowego

Fotobiomodulacja (PBM − photobiomodulation) to terapeutyczne użycie promieniowania niejonizującego, pochłanianego przez endogenne chromofory uruchamiające reakcje biologiczne, oparte na procesach fotofi zycznych i fotochemicznych (nie termicznych). Głównym mechanizmem działania PBM jest efekt fotochemiczny. Zgodnie z tą teorią energia świetlna jest pochłaniana przez organelle zwane chromoforami, obecne głównie w mitochondriach, i przekształcana w energię chemiczną podczas procesu oddychania komórkowego. Poprzez reakcje enzymatyczne laser stymuluje zwiększoną syntezę adenozynotrójfosforanu (ATP), substancji niezbędnej do prawidłowego funkcjonowania komórek (6, 7). Reakcja biologiczna tkanek jest spowodowana naświetlaniem wiązką laserową o długości fali świetlnej od 600 do 1100 nm, co odpowiada barwom od jaskrawej czerwieni, do niewidzialnej bliskiej podczerwieni. W tym właśnie przedziale absorpcja wody zawartej w tkankach jest najmniejsza, co umożliwia głębokie (nawet do 5 cm) wnikanie światła do wnętrza organizmu i tym samym pozwala uzyskać pożądany efekt terapeutyczny (8). Jedną z cech PBM, która jest bardzo ważna, jest dwufazowa odpowiedź na dawkę (znana również jako prawo Arndta-Schulza). Bardzo mała dawka światła nie ma żadnego efektu, nieco większa dawka ma pozytywny wpływ, aż do osiągnięcia plateau. Jeśli dawka światła zostanie zwiększona poza ten punkt, korzyść stopniowo się zmniejsza, aż do osiągnięcia wartości wyjściowej (brak efektu). Dalszy wzrost dawki będzie mieć działanie hamujące (9). W związku z tym konieczne jest monitorowanie dawkowania energii. Wykazano, że wykorzystanie fluencji w zakresie 1-4 J/cm² jest optymalne dla uzyskania odpowiedniej odpowiedzi biologicznej tkanek (10).

Techniki dostarczenia energii fali elektromagnetycznej światła dzielimy na kontaktowe i bezkontaktowe. Najskuteczniejszym sposobem działania wiązki laserowej na t...