Zastosowanie systemu Invisalign w leczeniu ortodontycznym przed leczeniem i po leczeniu chirurgicznym wady klasy III

Po upływie miesiąca usunięto zamki i wykonano nowe wyciski, aby rozpocząć etap pooperacyjnego leczenia ortodontycznego z kolejną serią alignerów. Składała się ona łącznie z 5 zestawów alignerów dla obu łuków zębowych (ryc. 9 i 10). Całe leczenie, włącznie z leczeniem ortodontycznym przed zabiegiem i po zabiegu, zajęło 12 miesięcy (ryc. 11). Analiza cefalometryczna po leczeniu (ryc. 12) wykazała poprawę pionowego ustawienia szczęki (Na-CF-A), orientacji szczęki względem płaszczyzny poziomej (równoległość płaszczyzn FP-PNS-ANS) oraz odległości między dolną wargą a punktem E (tab. 1). Wartości cefalometryczne uzyskane po zabiegu i utrzymane po 6 latach wykazały ogólną poprawę profilu twarzy, szczególnie widoczną w zakresie zmiany osi twarzy i wartości wypukłości. Nieznaczne zmiany zaobserwowano również w przypadku innych wartości, co wykazano w tab. 1. Jednak korekta asymetrii nie została w pełni odzwierciedlona w analizie cefalometrycznej ze względu na jej dwuwymiarowy charakter w płaszczyźnie strzałkowej.

Badanie kontrolne po 6 latach (ryc. 13-16) wykazało, że korekta asymetrii zębowej i szkieletowej, okluzja i równowaga czynnościowa z upływem czasu pozostają stabilne. Ponadto w kolejnych latach pacjent podawał znaczące zmniejszenie objawów dysfunkcji stawu skroniowo-żuchwowego, a także brak bólu.

Dyskusja

Zgodnie z teorią Planasa u pacjenta rozwinął się system żucia głównie lub wyłącznie po stronie lewej, którą uznano za stronę pracującą, podczas gdy prawa strona uznana została za stronę balansującą [10, 11]. W takiej sytuacji z biegiem lat morfologiczny rozwój żuchwy na długość i na szerokość adaptował się do odmiennego rozwoju obu stron szczęki, powodując asymetrię szkieletową [12]. Według Deshayesa asymetrie szkieletowe, a następnie zębowe, mają swój początek na etapi...