Leczenie ortodontyczne pacjentów z zespołem Moebiusa przed i po zabiegu chirurgicznym

W łagodnych postaciach, w których występują szczątkowe jednostki ruchowe mięśni zaangażowanych w mimikę, zabieg chirurgiczny można czasami zastąpić leczeniem logopedycznym i fizjoterapią, często z zadowalającymi wynikami.

Brak mimiki poważnie wpływa na kształtowanie się osobowości pacjentów. Jak wiadomo z piśmiennictwa, często przeszacowywano występowanie w tej grupie autyzmu i innych zaburzeń psychicznych (21, 22). Zaburzenia czynnościowe i estetyczne związane z z.M. mogą również poważnie zaszkodzić rozwojowi emocjonalnemu młodych pacjentów (23).

Na przestrzeni lat proponowano różne klasyfikacje z.M. W naszej placówce stosujemy klasyfikację Terzisa i Noego (24), bazującą na analizie nasilenia deficytu w oparciu o badanie klinicznej i badania dodatkowe (elektromiografia) i dzieli je na następujące:

1. Zespół Moebiusa: obustronne całkowite porażenie nerwu twarzowego i nerwu odwodzącego.
2. Niepełny zespół Moebiusa: obecność resztkowych ruchów po jednej stronie twarzy.
3. Stany podobne do zespołu Moebiusa: jednostronne porażenie [nerwu twarzowego] skojarzone z zajęciem innych nerwów czaszkowych.

Leczenie wymaga udziału kilku specjalistów, takich jak: pediatra, logopeda, neurolog, okulista, psychiatra, genetyk, chirurg szczękowo-twarzowy i ortodonta (25-27).

Przeczytaj wszystkie artykuły z czasopisma ORTODONCJA W PRAKTYCE

Opis przypadku

Pod naszą opiekę zgłosił się 23-letni mężczyzna, u którego rozpoznano z.M. w innej placówce. Wywiad rodzinny w ki...