Zmiany w górnych drogach oddechowych po zabiegu chirurgicznie wspomaganego poszerzenia szczęki – przegląd piśmiennictwa

Wyniki

Wszyscy badani byli ogólnie zdrowi, ich rozwój kostny był zakończony (najmłodszy pacjent miał 16 lat, najstarszy – 53 lata), mieli zdiagnozowane zaburzenie wymiaru poprzecznego szczęki (tab. 1). Dwie prace [7, 9] oprócz grupy badanej zawierały także grupę kontrolną. Najczęstszymi rodzajami wykonywanej dokumentacji były: metody rynometryczne i rynomanometryczne – 9 prac [6, 9-16], tomografia komputerowa – 8 prac [14, 17-23], zdjęcie cefalometryczne tylno-przednie – 4 prace [5, 7-9], zdjęcia cefalometryczne boczne – 3 prace [5, 8, 24]. Najczęściej występującym okresem wykonywania dokumentacji oceniającej zmiany zachodzące w górnych drogach oddechowych po zabiegu SARME był czas po okresie retencji (T3) – 17 prac [5-7, 9-11, 13-17, 19, 21-24]. Pięć prac [6, 8, 16, 21, 23] zawierało dane na temat zmian natychmiastowych (T2) oraz także pięć prac [11, 12, 14, 15, 20] było badaniami długoterminowymi (ocena górnych dróg oddechowych po roku i więcej – T3) (tab. 1). Zdecydowaną większość stanowiły publikacje opisujące zachodzące zmiany po zabiegu SARME tylko w przestrzeni jam nosowych – 14 prac [6, 7, 9-20], w czterech artykułach [21-24] autorzy opisywali zmiany tylko w obszarze gardła, a w dwóch [5, 8] – w obu tych obszarach.

Najczęściej stosowanym aparatem poszerzającym był aparat ze śrubą Hyrax, zakotwiony na zębach własnych pacjenta [7-13, 15-17, 19, 21-23] lub jego modyfikacje [5, 6]. Dystraktor przezpodniebienny (TPD) został użyty w trzech badaniach [14, 18, 24], a Dresden dystraktor (DD) – w jednym badaniu [18]. Jeden autor [20] zastosował dwa rodzaje aparatu – t Hyrax oraz dystraktor przezpodniebienny (TPD). Metody przeprowadzania części chirurgicznej różniły się w poszczególnych publikacjach. Najczęściej spotykaną zmienną była separacja guzów szczęki od wyrostków skrzydłowatych kości klinowej, kolejną zmianą było prze...