Zmodyfikowany aktywator otwarty Ostrowskiego – charakterystyka, zastosowanie i kliniczne doświadczenia własne

Wykonanie laboratoryjne aparatu

Aparat jest łatwy w wykonaniu laboratoryjnym. Obecnie wytwarza się go techniką akrylu sypanego. Po odlaniu dwóch kompletów modeli z gipsu ortodontycznego III lub IV klasy przekazuje się je do gabinetu ortodontycznego, gdzie lekarz pobiera zgryz konstrukcyjny. Technik po otrzymaniu modeli wraz ze zgryzem konstrukcyjnym przystępuje najpierw do doginania elementów drucianych na rozłożonych modelach roboczych. W kolejnym etapie modele robocze wraz ze zgryzem konstrukcyjnym umieszcza się w fiksatorze. Dogięte łuki wargowe mocuje woskiem kleistym do suchego modelu od strony przedsionka, a łuk podniebienny– od strony podniebienia. Przed umieszczeniem śruby Fischera zaznacza się linię między dolnymi centralnymi zębami siecznymi. Wiertłem szczelinowym wykonuje się rowek, w który wprowadza się spiłowany ochraniacz śruby tak, aby między śrubą i modelem było ok. 2 mm prześwitu (z wyjątkiem typu II, gdzie śruba jest bardziej oddalona od zębów siecznych). Następnie śrubę łączy się za pomocą wosku z modelem. Zastosowanie woskowych ograniczników zapobiega wyjściu akrylu poza zakres płyty. Ponadto na górnym i dolnym modelu od strony przedsionkowej umieszcza się paski wosku modelowego, które uniemożliwiają późniejsze wypłynięciu akrylu do przedsionkowej części modeli.W kolejnym etapie modele robocze wraz ze zgryzem konstrukcyjnym umieszcza się w fiksatorze. Po jego rozłożeniu zanurza się bazy modeli wraz z fiksatorem na 15-20 minut do ciepłej wody, omijając elementy metalowe, aby uniknąć przebarwień drutu w okolicy wtopienia w akryl. Gdy modele są już dostatecznie nasączone wodą, wyjmuje się je, suszy i pokrywa izolatorem(z ominięciem drutów i śruby). Metodą akrylu sypanego wykonuje się górną i dolną płytę aparatu, a na powierzchniach żujących formuje się grubszą warstwę akrylu. Następnie fiksator z modelami łączy się, blokuje poprzez dokręcenie śrub, a okolice...