Znieczulenie ogólne w stomatologii – przygotowanie do zabiegu

Bardzo ważnym elementem towarzyszącym podejmowaniu decyzji o wykonaniu u pacjenta zabiegu stomatologicznego w znieczuleniu ogólnym jest ocena ryzyka. Zapewnia to bezpieczeństwo w czasie trwania znieczulenia i po jego zakończeniu. Ogólnie przyjętą skalą do oceny ryzyka znieczulenia ogólnego jest skala Amerykańskiego Towarzystwa Anestezjologów (ASA) (3-11).
ASA ustanowiło 5 zasadniczych grup ryzyka:

• grupa I – pacjent w dobrym stanie zdrowia,
• grupa II – systemowe schorzenia o niewielkim stopniu nasilenia, przebiegające bez ograniczenia wydolności, np. dobrze kontrolowana astma,
• grupa III – ciężkie schorzenia systemowe ograniczające wydolność,
• grupa IV – poważne schorzenia układowe będące ciągłym zagrożeniem dla życia pacjenta,
• grupa V – pacjent umierający, który najprawdopodobniej nie przeżyje najbliższych 24 godzin bez względu na to, czy operacja zostanie wykonana, czy też nie.

Analizując skalę ASA, należy uwzględnić również wpływ czynników subiektywnych, takich jak:

• doświadczenie operatora,
• rodzaj zabiegu,
• czas trwania zabiegu,
• wiek pacjenta (10).

W warunkach ambulatoryjnych znieczulenie ogólne powinno być wykonywane jedynie u pacjentów z grup ASA1 i ASA2. Jeśli istnieje konieczność wykonania tego rodzaju znieczulenia do leczenia stomatologicznego u chorych z grup ASA3 lub ASA4, zabieg taki należy wykonać w warunkach szpitalnych. Wymóg ten spowodowany jest koniecznością dłuższej obserwacji po zabiegu pacjentów z tej grupy chorych, a także dużym prawdopodobieństwem wystąpienia u nich groźnych powikłań okołooperacyjnych.