Analiza preferencji pacjentów przy wyborze pasty do zębów

Fluor dodawany do past ma korzystne działanie na skutek tworzenia fluoroapatytu na powierzchni szkliwa i hamowanie enzymu enolazy wytwarzanej przez bakterie, przez co zmniejsza wytwarzanie kwasu mlekowego (6). W przypadku regularnego stosowania pasty do zębów z fluorem notuje się redukcję próchnicy na poziomie skuteczności o wartościach 19-27% (7). Niestety jego nadmierne spożycie (toksyczna dawka dla dzieci i dorosłych to 5 mg F/kg masy ciała) niesie ze sobą także niekorzystne działania. Są to między innymi upośledzenie funkcjonowania komórek – wskutek hamowania enzymów – oraz zaburzenie gospodarki elektrolitowej (powoduje hipokalcemie i hiperkaliemie). Fluor w pastach do zębów może występować w różnym stężeniu, zaczynając od past pozbawionych fluoru, przez pasty o jego niskiej zawartości w zakresie 500 ppm, aż do produktów o wysokiej zawartości powyżej 1500 ppm (6).

Fluor występuje w pastach pod postacią:

• fluorku sodu (Blend-a-med Complete Protect 7 Crystal White),
• fluorku cyny (pasta Meridol sicherer Atem),
• aminofluorku (Elmex Sensitive Plus),
• monofluorofosforanu sodu (Blanx Pro Deep Blue) (1, 8).

Niektórzy producenci dodają do swoich wyrobów chlorheksydynę (CHX). Jest ona związkiem mającym bardzo szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego. Dodatkowo wykazuje aktywność przeciwko niektórym wirusom lipofilnym, dermatofitom i drożdżom (8). Warto zaznaczyć, że zawarty w pastach SLS wchodzi w interakcję z chlorheksydyną, co skutkuje częściowym zniesieniem efektu spowalniającego powstawanie płytki nazębnej oraz jej retencję w jamie ustnej (1, 9). Pastą ...