Aparaty estetyczne, nakładkowe i lingwalne szansą na poprawę jakości życia pacjentów

Monokrystaliczne zamki z tlenku glinu mają mniej zanieczyszczeń struktury w porównaniu z zamkami polikrystalicznymi i cechują się doskonałą przeziernością. Niestety monokrystaliczny tlenek glinu (szafir) cechuje się niższą odpornością na pękanie w porównaniu z polikrystalicznym. Stąd też wzrosło zainteresowanie zamkami cyrkonowymi, charakteryzującymi się większą odpornością na złamania w porównaniu z wcześniej wymienionymi materiałami. Jednymi z najbardziej popularnych zamków estetycznych w Polsce są Clarity™ i Radiance™, których niewątpliwą zaletą jest wysoka estetyka. Wady zamków estetycznych, nad niwelizacją których trwają prace, to: możliwa niestabilność wyjściowego koloru zamków w kontakcie z regularnie spożywanymi barwiącymi pokarmami lub napojami (11), zwiększone tarcie w kontakcie z łukiem pracującym, możliwość uszkadzania zębów przeciwstawnego łuku, możliwość powodowania uszkodzeń szkliwa podczas debondingu i większa kruchość materiału w porównaniu z zamkami metalowymi, co może przekładać się na większą liczbę awarii w czasie leczenia ortodontycznego (12).

Koncepcja leczenia za pomocą alignerów narodziła się około 1945 roku, kiedy to powstał pozycjoner Keslinga. Pod koniec lat 90. XX wieku firma Align Technology skupiła się na rozwijaniu pierwszego systemu obecnie znanych alignerów, nazwanego Invisalign®. Systemy nakładek najbardziej popularne w Polsce to: Invisalign®, Clear aligner®, Accusmile®, Orthocaps®. Wspólny zarys koncepcji polega na leczeniu poprzez serię wytwarzanych metodą stereolitografii przeźroczystych nakładek noszonych przez pacjenta około 22 godzin na dobę. Dane do wytworzenia nakładek pochodzą z wycisków konwencjonalnych bądź wykonanych skanerem wewnątrzustnym. Następnie tworzony jest ortodontyczny wirtualny model diagnostyczny 3D, na który nanoszony jest wirtualny zasięg dziąsła danego pacjenta. Ten etap i kolejne etapy procesu tworzenia nakładek wykonywane...