Chory z chorobą mięśni w gabinecie stomatologicznym

BMD w porównaniu z DMD charakteryzuje się znacznie łagodniejszym fenotypem. Wiek zachorowania przypada zwykle między 11. a 25. r.ż. Jedne z pierwszych objawów to przerost mięśni łydek oraz kurcze mięśni.

W obu przypadkach dystrofii stwierdza się znacznie podwyższony poziom mięśniowych, w tym CK (100-400 razy).

Diagnostyka obejmuje oznaczenie poziomu CK w surowicy oraz badanie genetyczne. Jeśli wynik badania genetycznego jest negatywny, należy wykonać biopsję mięśnia z oceną obecności dystrofiny. Brak lub śladowe ilości dystrofiny potwierdza rozpoznanie DMD, natomiast obecność nieprawidłowej dystrofiny w badaniu Western Blot przemawia za BMD. Elektromiografia (EMG) wykonywana jest w celu potwierdzenia zmian o charakterze miopatycznym. Ponadto zalecane są UKG serca i spirometria.

W leczeniu stosuje się sterydy (w DMD) i leki kardiologiczne (inhibitory konwertazy angiotensyny, beta-blokery, leki moczopędne). W zaburzeniach oddechowych stosuje się wentylację wspomaganą nieinwazyjną, a w późniejszym etapie – inwazyjną. Zaleca się regularną rehabilitację ruchową. Czasem wskazane są operacje ortopedyczne. Dieta powinna być bogatobiałkowa i bogatowitaminowa.

Opieka stomatologiczna nad chorym z chorobą mięśni

Leczenie stomatologiczne oraz działania prewencyjne powinny być wdrożone u chorych z chorobą mięśni jak najwcześniej. Jednocześnie należy pamiętać, że mali pacjenci nie podejmują często współpracy podczas zabiegów stomatologicznych i wymagają podania znieczulenia.

Pierwszym etapem pielęgnacji zębów dla dzieci z DMD powinny być: odpowiednia dieta, higiena jamy ustnej (od 3. r.ż. środki higieny jamy ustnej powinny zawier...