Czynniki wpływające na sukces implantacji miniśrub ortodontycznych – przegląd piśmiennictwa

Streszczenie: Stabilne zakotwiczenie w ortodoncji stanowi jeden z najważniejszych czynników warunkujących powodzenie leczenia. W celu zablokowania niepożądanych efektów sił wykorzystuje się zakotwienie szkieletowe – podstawę kostną i elementy umieszczone w kości. Dzięki nim możliwe staje się dokonywanie przesunięć zębowych, które wcześniej były trudne do osiągnięcia. Głównym ograniczeniem ich stosowania jest wciąż wysoki wskaźnik utraty. Jak donoszą Park i wsp., wskaźnik sukcesu waha się między 82-93,3%. Celem pracy jest analiza dostępnego piśmiennictwa na temat stabilizacji pierwotnej miniimplantów ortodontycznych oraz czynników ryzyka powodzenia implantacji. Metoda: analizie poddano bazę danych ProQuest i PubMed. Wyszukiwano tylko oryginalne artykuły o pełnym dostępie. Wyniki ograniczono do lat publikacji 2000-2015. Wyniki i wnioski: TAD zajmują ważne miejsce w ortodoncji. Przed implantacją należy przeprowadzić szczegółowe badanie przedmiotowe i podmiotowe. W celu weryfikacji miejsca implantacji pobliskich struktur (korzeni zębów) oraz jakości kości pomocne są zdjęcia rentgenowskie, szczególnie CBCT. Ważne są motywacja pacjenta i instruktaż higieny, by nie dopuścić do powstania stanu zapalnego wokół TAD. Retencja MI i stabilizacja pierwotna związane są z powierzchnią kontaktu kości ze śrubą. Wpływ mają grubość i gęstość kości oraz metoda implantacji. Miniimplanty samonawiercające są stabilniejsze, jednak w niektórych przypadkach należy nawiercić wiertłem pilotażowym grubą blaszkę kortykalną, by uniknąć mikro złamań kości. Dzięki wprowadzeniu miniimplantów do ortodoncji możliwe są przesunięcia zębowe trudne, a czasami niemożliwe do osiągnięcia tradycyjnymi metodami. Mając na uwadze poniższe czynniki ryzyka i czynniki warunkujące stabilizację pierwotną, można uniknąć niepowodzenia implantacji.

Słowa kluczowe: