Dystalizacja zębów z wykorzystaniem miniimplantów – opis przypadku

Zdjęcia teleradiograficzne boczne głowy pacjentów z wadami klasy II wykazują cofnięcie żuchwy wraz z jej częścią zębodołową, której często towarzyszy doprzednia pozycja szczęki (3, 4). Badacze sugerują, że w przypadku wad dotylnych o charakterze zębowo-wyrostkowym, którym towarzyszą stłoczenia małe i umiarkowane (do 9 mm), należy podjąć próbę leczenia bezekstrakcyjnego poprzez dystalizację górnego łuku zębowego (5).

Jako metody dystalizacji autorzy sugerują zastosowanie zewnątrzustnego aparatu typu Headgear lub zakotwienie szkieletowe w oparciu o miniimplanty ortodontyczne. Porównania obydwu metod dokonali badacze z Uniwersytetu w Taipei, lecząc grupę 47 pacjentów, u których w wyniku ekstrakcji zębów przedtrzonowych szczęki wymagana była dystalizacja. U 25 osób zastosowano zakotwienie kortykalne, a 22 osoby zostały poddane terapii Headgearem. Wnioski wynikające z ich badań sugerowały, że znacznie lepszą kontrolę przebiegu zmian w wymiarze przednio-tylnym, jak i pionowym uzyskano dzięki miniimplantom niż dzięki headgearowi. Zaobserwowano również lepszą retrakcję siekaczy w szczęce oraz mniejszą utratę zakotwienia w obrębie górnych zębów trzonowych (6).

Celem pracy była prezentacja dynamiki bez­ekstrakcyjnego leczenia dorosłej pacjentki z wadą klasy II grupy 1, z wykorzystaniem zakotwienia kortykalnego.

Opis przypadku

Dorosła pacjentka zgłosiła się do gabinetu orto...