Fotobiomodulacja jako wsparcie dla chirurgii stomatologicznej – uwagi praktyczne

Na podstawie obserwacji klinicznych można ogólnie stwierdzić, że w schorzeniach przewlekłych zaleca się stosowanie nieco większych dawek energii z większą mocą, natomiast w schorzeniach, którym towarzyszy ostry lub podostry ból, zaleca się stosowanie mniejszych dawek i mniejszej mocy. Dawka energii stosowana w laseroterapii nie może być zbyt duża. Zgodnie bowiem z prawem Arndta-Schultza-Oshiro słabe bodźce pobudzają aktywność fizjologiczną, umiarkowane lub średnie bodźce aktywności fizjologicznej sprzyjają, bodźce silne opóźniają ją bądź hamują, natomiast bodźce bardzo silne działają szkodliwie, a nawet niszczą tkanki. Uproszczona wersja tej definicji określa, że słabe bodźce stymulują, silniejsze hamują, a najsilniejsze – niszczą. Jeśli zatem przekazana tkance energia będzie zbyt duża, to korzystne działania biostymulacyjne będą przeradzały się w działania hamujące i opóźniające aktywność biologiczną i biochemiczną natomiast przy zastosowaniu jeszcze większej dawki mogą prowadzić do uszkodzenia tkanki. W związku z powyższym, w zależności od wielkości zastosowanego bodźca, możemy spodziewać się różnych rezultatów. Przy zastosowaniu optymalnej dawki będzie to efekt terapeutyczny, w przypadku zadziałania zbyt silnego bodźca, tzw. przestymulowania, efektem będzie opóźnienie, hamowanie leczenia bądź też efekt obojętny. Działanie bardzo silnych bodźców może uszkodzić tkankę (4, 7, 8).

Sprawdź inne artykuły z kategorii CHIRURGIA I IMPLANTOLOGIA.

Całkowita dawka energii promieniowania stosowana we wszystkich cyklach nie powinna wynosić więcej niż 200 J/cm². W odniesieniu do małych dzieci i osób w starszym wieku dawki zmniejsza się o około 30-60%. Dawka jednorazowa nie powinna przekroczyć 12 J/cm², ponieważ do...