Frenulektomia – porównanie metod tradycyjnych i nowoczesnych w chirurgii wędzidełka wargi

Metoda tradycyjna

W metodzie tradycyjnej wykorzystuje się skalpel ze stali stomatologicznej, znieczula się nasiękowo, rany najczęściej zaopatrywane są szwami. Istnieje wiele sposobów tradycyjnego usuwania wędzidełek:

• metoda Dieffenbacha w modyfikacji Jędrzejewskiej – wykonujemy głębokie cięcie w kształcie litery „V” oraz poziome cięcie w strefie błony śluzowej ruchomej w pobliżu kłów (5, 6);
• metoda Schuchardta, tzw. „Z” plastyka – przecinamy wędzidełko w kształcie litery „Z”; w wyniku cięcia powstają płaty błony śluzowej w kształcie trójkąta, należy je przemieścić do siebie, uzyskując wydłużenie kształtu wędzidełka (7);
• metoda Archera, Glickmana, Eschlera – wycinamy wędzidełko bocznymi cięciami w kształcie wrzeciona i zszywamy w linii pośrodkowej;
• metoda Glickmana w modyfikacji Skacha i Kostlana – wykonujemy cięcie prostopadłe do wędzidełka, podcinając przyczep wędzidełka klinowato, a powstały płat wszywamy w okostną; metoda ta pozwala równocześnie na spłycenie przedsionka;
• metoda Archera, Glicka i Hechrietera – cięciem poziomym przecinamy wędzidełko na całej szerokości, rana rozchodzi się i zszywamy ją pionowo (8).

Po chirurgicznym usunięciu wędzidełka często możemy zaobserwować krwawienie. Problemem są również szwy, które po 10 dniach należy usunąć. Powstają ściągające blizny, co ma znaczenie w późniejszej protetyce. Można również zaobserwować spłycenie przedsionka jamy ustnej. Odczucia subiektywne pacjentów były negatywne, gdyż kojarzą się z nieprzyjemnym, krwawym i bolesnym zabiegiem. W przypadku metody konwencjonalnej występują: bezpośredni oraz kilkudniowy ból po zabiegu, obecność obrzęku oraz obecność często drażniących i powodujących dyskomfort u pacjenta szwów. Często zdarza się, że pooperacyjna rana zostaje zakażona, co powoduje...