Graficzne wskaźniki wewnątrzustne w codziennej praktyce klinicznej

Przeprowadzone badania elektromiograficzne (SEMG) wykazały, że gruby papier artykulacyjny wpływa na aktywność mięśniową podczas okluzji, co może mieć wpływ na wartość pomiarów (3, 4). Inne badania wskazały, że samo wprowadzenie kalki wpływa na aktywność mięśniową niezależnie od jej grubości, w porównaniu do okluzji naturalnej (tj. bez wskaźnika) (5). Zbadano też i potwierdzono wpływ samej obecności kalki w jamie ustnej na zmianę siły okluzji (6). Analiza obszarów odbitych pokazała, że ich wielkość zależy od grubości kalki, a pola uzyskane z kalek cieńszych zawierały się w polu odbitym z grubszych. Nie wykazano, żeby wielkość obszaru oznaczonego zależała od siły nacisku (7, 8). Czułość i niezawodność kalki wyraźnie różnią się w przypadku stosowania ich jedno- lub wielokrotnie (2, 9). Dokładniejsze wyniki uzyskuje się w przypadku wysuszenia badanych zębów niż w obecności śliny. Ponadto sztywne środki znakujące wywoływały artefakty w procesie wykrywania kontaktu.

Wielkość i powierzchnia obszarów odbitych mają takie znaczenie praktyczne, że pozwalają na przeprowadzenie korekty z naruszeniem jak najmniejszych obszarów tkanek lub uzupełnień (10). Powyższe obserwacje prowadzą do wniosku, że w celu uzyskania najdokładniejszych wyników przy korekcji okluzji powinno się stosować kalki lub inne artykuły artykulacyjne o jak najmniejszej grubości i wprowadzać je jednorazowo na wysuszone zęby. Nie oznacza to jednak braku wskazań do stosowania grubszych produktów, ponieważ mają one własne, unikalne cechy.

Papiery artykulacyjne progresywnie barwiące mają grubość od 80 do 200 μ. Ich podłoże z syntetycznej włókniny (Bausch Progre...