Charakterystyka występowania hipodoncji w określonej grupie badanych pacjentów

Cel pracy

Celem pracy była ocena częstości występowania hipodoncji. Badano liczbę i rodzaj brakujących zębów. Oceniono także wpływ czynnika środowiskowego w postaci miejsca zamieszkania matki przez okres ciąży. W analizie przypadków skupiono się również na tym, która wada zgryzu najczęściej współwystępowała z brakiem zawiązków.

Materiał i metody

Spośród 450 pacjentów wyodrębniono grupę liczącą 240 dziewcząt (53,3%) oraz 210 chłopców (46,7%) leczonych w Przychodni Arcanus w Swarzędzu od czerwca 2016 roku do kwietnia 2018 r. Najmłodszy pacjent miał 7 lat, a najstarszy – 16 lat. Sprawdzono, czy hipodoncji towarzyszyło nieprawidłowe ułożenie zawiązków zębowych. Nie uwzględniono braku trzecich zębów trzonowych. Na podstawie badania klinicznego oraz zdjęcia pantomograficznego postawiono rozpoznanie.

Wyniki i omówienie

Na podstawie przeprowadzonego badania hipo­doncję stwierdzono u 6,4% pacjentów. Wynik ten mieści się w przedziale częstości jej występowania szacowanej na poziomie 1,6-9,6% w ogólnej populacji (9). Ta anomalia zębowa występowała częściej u dziewcząt niż u chłopców jako pojedynczy brak zawiązka zęba. Najczęściej brakowało w żuchwie prawego drugiego przedtrzonowca (44,9%), następnie lewego drugiego przedtrzonowca (34,5%). W szczęce natomiast z równą częstością brakowało prawego drugiego przedtrzonowca i lewego siekacza bocznego (13,8%). Nie opisano żadnego przypadku, w którym występowałaby hipodoncja górnego siekacza przyśrodkowego, kła i pierwszego trzonowca, a także górnego drugiego trzonowca oraz dolnego prawego drugiego trzonowca. Brak zawiązka zęba najczęściej dotyczył jednej szczęki żuchwy oraz strony prawej. Gdy brakowało dwóch zawiąz...