Hybrydowe podejście do implantacji – cyfrowe planowanie i analogowe wykonanie. Opis na podstawie 10 lat doświadczeń z systemem Simplant

Co zmieniło się od tego czasu w systemie Simplant?

• Zwiększenie precyzji narzędzi i wzajemnego ich dopasowania – z jednej strony im mniejsza przestrzeń pomiędzy poszczególnymi ruchomymi elementami, tym większa precyzja. Jednocześnie przy zmniejszaniu odległości może dojść do sytuacji, kiedy wiertło nie wejdzie do swojej prowadnicy, ponieważ będzie zbyt ciasno – nie ma wtedy możliwości wiercenia. Tu konieczne jest takie wypośrodkowanie, żeby przy maszynowej produkcji narzędzi zapewniały one maksymalną precyzję dopasowania, jednocześnie umożliwiając pracę. Na drugim skraju użyteczności jest zbyt wielki luz, który nie zapewnia odpowiedniego prowadzenia – czy w takim przypadku nierozsądnie jest wykonywać zabieg bez szablonu? Ten luz może też powstać na skutek wyrobienia się poszczególnych elementów systemu. Rozwiązaniem są jednorazowe tuleje, które obecnie są używane jako obowiązkowe przez system Simplant – właśnie w celu eliminacji małych niedokładności (fot. 18-19).
• Ewolucja samego systemu stała się rewolucją w tym znaczeniu, że niemożliwe pierwotnie staje się możliwe teraz. W badaniach przeprowadzonych m.in. przez prof. Marka Quirynena w 2013 r. zobrazowana jest sytuacja, jak bardzo można rozwiercić łoże implantu, zwiększając odległość prowadzenia wiertła do brzegu wyrostka zębodołowego. W badaniach tych poproszono uczestników, żeby, wiercąc, próbowali przechylić wiertło maksymalnie w lewo, później maksymalnie w prawo i tak, wykorzystując swoją siłę, spowodować jak największe rozwiercenie kości. Wniosek – im bliżej planowanej szyjki implantu znajduje się prowadzenie wiertła, tym większą precyzję uzyskujemy. Tak właśnie wygląda obecny szablon Simplant – w miejscu wcześniej stosowanych do wielorazowego użycia „łyżek” oddalających p...