Hybrydowe podejście do implantacji – cyfrowe planowanie i analogowe wykonanie. Opis na podstawie 10 lat doświadczeń z systemem Simplant

Subtelne różnice

W odniesieniu do powyższego opisu chcę wyjaśnić, dlaczego pierwotnie po wykonaniu kilku szablonów zacząłem traktować oprogramowanie Simplant jako główne narzędzie pracy, odchodząc całkowicie od szablonów.

W przypadku nienależytego prowadzenia wiertła (czy to w związku z większą odległością od planowanej szyjki implantu, czy niedokładnością i rozkalibrowaniem narzędzi) nie ma możliwości uniknięcia tzw. „bicia wiertła” w momencie pierwszego kontaktu z kością. Jeżeli tak się stanie, to w momencie nawiertu kość brzeżna jest „obdarowywana” mikrourazami związanymi z interwencją chirurgiczną. Ponieważ kość brzeżna ma niewielkie lub wręcz żadne możliwości kompensacji tych mikrourazów, to normalnymi konsekwencjami będą jej lokalna martwica i zanik. Jeżeli szyjka implantu w wymiarze poziomym jest otoczona sporą ilością kości, to kość martwicza będzie odbudowana od strony kości zdrowej – taką przynajmniej mam nadzieję i to też potwierdza moje doświadczenie – im grubsza kość w okolicy szyjki, tym mniejszy zanik. A co w przypadku małej ilości kości przy szyjce? Jeżeli martwicy ulegnie cała kość otaczająca ten fragment implantu? Czy pionowa odbudowa kości jest wtedy możliwa? Nie sądzę. Najczęściej pojawia się zanik, który w ostatnim czasie przyjął jedno określenie – periimplantitis. Nie ma nawet znaczenia, że nie ma tam stanu zapalnego – jest periimplantitis, bo jest zanik kości. Dopiero obecny System Simplant pozwala ograniczyć do minimum te wibracje wiertła, a co za tym idzie – „bicie wiertła”, a w konsekwencji mikrourazy. Ponadto zawsze stosuję wiertło do kości kortykalnej poszerzające łoże implantu do&nbs...