Intruzja zębów siecznych – przegląd współczesnych technik

Wybrane współczesne metody intruzji zębów siecznych

1. Łuki segmentowe

Istotą działania łuku segmentowego jest odpowiednie ustalenie jednostek zębowych, tak by dzieliły się na segment przesuwany (przedni) i kotwiący (boczny) [17]. Pionowa siła intrudująca górne zęby sieczne jest równoważona przez siłę o tej samej wartości, lecz skierowaną przeciwnie, powodującą ekstruzję zębów trzonowych [3]. Powstaje wówczas moment rotujący zęby trzonowe dystalnie, co może pomóc w korekcie klasy II Angle’a, ale jest niekorzystne w przypadku I klasy Angle’a.

Niekorzystnym efektom ubocznym zapobiega się przez wzmocnienie jednostki kotwiącej przerzutem podniebiennym, włączenie jak największej liczby zębów – nawet drugich trzonowych – do jednostki kotwiącej oraz używanie pełnowymiarowych łuków w segmencie kotwiącym. W celu kontroli ekstruzji zębów trzonowych często wymagane jest zastosowanie potylicznego wyciągu zewnątrzustnego [3].

a. Łuk Rickettsa

Jednym z częściej stosowanych łuków segmentowych jest łuk utility według Rickettsa. Jest to łuk ciągły dogięty w taki sposób, aby omijał kły i zęby przedtrzonowe, wchodząc jedynie do slotów zamków na zębach siecznych i rurek na pierwszych zębach trzonowych (ryc. 1a-c, s. 32). Łuk może być stosowany u osób z uzębieniem mieszanym. Sam Ricketts zaleca użycie drutu chromowo-kobaltowego o przekroju 0,016 x 0,016 cala [18]. Współcześnie jednak materiał ów zastępowany jest stopem tytanowo-molibdenowym, a łuk ma przekrój 0,016 x 0,016 cala lub 0,016 x 0,022 cala. Zastosowanie omawianego łuku musi być poprzedzone niwelacją zębów przednich, ich uszeregowaniem i odrotowaniem. W celu uzyskania intruzji zębów siecznych d...