Intruzja zębów siecznych – przegląd współczesnych technik

c. Łuk Nandy (Connecticut Intrusion Arch)

Omawiając łuki segementowe, należy również wspomnieć o łuku zaprojektowanym przez Nandę, który w wersji wykonanej ze stopu niklowo-tytanowego nazywa się Connecticut Intrusion Arch (CIA). Gotowy, prefabrykowany łuk niklowo-tytanowy dostępny jest w przekrojach 0,016 x 0,022 lub 0,017 x 0,25 cala, może być również wykonany ze stopu beta-tytanowego [3]. Charakteryzuje się on schodkiem omijającym kły oraz zęby przedtrzonowe i jest wprowadzany do rurki dodatkowej na zębie trzonowym (ryc. 3a-d, s. 35-36). Siła intruzji o wartości 40-60 g uzyskiwana jest dzięki dogięciu „V” bezpośrednio przed pierścieniem na zębie trzonowym [2, 22]. Wzmocnienie zakotwienia uzyskuje się, wprowadzając sztywny łuk stalowy do slotów zamków zębów bocznych (z ominięciem kłów). Powstają w ten sposób dwa segmenty boczne. Dopuszczalne jest również przywiązanie łuku intruzyjnego do ciągłego łuku podstawowego, przechodzącego przez wszystkie zamki aparatu, bez tworzenia segmentu przedniego i bocznego. Wówczas to słabe siły intruzyjne działają już podczas niwelacji [3]. Łuk intruzyjny, według Nandy, wprowadzany jest do zamków na zębach siecznych wtedy, gdy istnieje potrzeba ich wychylania.

W zależności od punktu przywiązania łuku intruzyjnego do segmentu przedniego, można się spodziewać różnych efektów klinicznych – przywiązanie pomiędzy zębami siecznymi przyśrodkowymi spowoduje ich wychylenie, natomiast dowiązanie za zamkami zębów siecznych bocznych znacznie zmniejszy ten efekt [22].

Segment boczny ma na celu osłabienie sił reakcji działających na zęby trzonowe. Jednakże w przypadku II klasy Angle’a, gdy pożądane jest dystalne przesunięcie górnych zębów bocznych, intruzja górnych zębów siecznych w szczęce nie wymaga utworzenia segmentu bocznego.