Kamica ślinianek – epidemiologia, diagnostyka, leczenie

LITOTRYPSJA

Litotrypsja jest zabiegiem polegającym na rozfragmentowaniu kamienia przez falę uderzeniową na cząstki o wielkości mniejszej niż 2 mm, które mogą być usunięte przez przepływającą ślinę. Fala uderzeniowa może być generowana na drodze piezoelektrycznej, elektrohydraulicznej, elektromagnetycznej, pneumatycznej lub laserowej. Litotrypsję można podzielić na:

• wewnątrzustrojową, wykonywaną przy użyciu endoskopu, w znieczuleniu miejscowym,

• zewnątrzustrojową, będącą zachowawczą metodą leczenia, niewymagającą znieczulania pacjenta, którą wykonuje się pod kontrolą USG.

Litotrypsja zewnątrzustrojowa (9, 14) jest według Iro i wsp. (15) metodą z wyboru leczenia kamicy ślinianki przyusznej. Cechuje się dużą skutecznością (57-81%) i nieinwazyjnością w stosunku do metod chirurgicznych, których powikłaniem mogą być poważne zaburzenia neurologiczne. Do zabiegu litotrypsji zewnątrzustrojowej kamieni ślinowych stosuje się metodę piezoelektryczną pod kontrolą USG, która nie wymaga znieczulenia i premedykacji. Pacjenci nie odczuwają bólu, podają jedynie delikatne kłucie na powierzchni skóry nad gruczołem ślinowym, w którym dokonuje się kruszenia kamienia. Po zabiegu chorym zaleca się środki ślinopędne i masaż ślinianki celem stymulacji przepływu śliny i wypłukania pokruszonych fragmentów złogu. Zabiegi mogą być powtarzane po 2-4 miesiącach (maksimum 4 zabiegi). Na skuteczność leczenia wpływ ma lokalizacja i wielkość kamienia oraz stan czynnościowy ślinianki. Większa skuteczność leczenia kamicy ślinianki przyusznej w stosunku do podżuchwowej (57-81% dla przyusznicy, 33-40% dla ślinianki podżuchwowej) wynika z możliwości lepszego spozycjonowania aparatury w polu zabiegowym i składu chemicznego złogów (dominacja komponenty ...