Kinetor Stockfischa – aparat niedoceniony i zapomniany. Budowa, działanie i wykonanie laboratoryjne

Kolejnym etapem wykonawstwa laboratoryjnego kinetora Stockfischa jest umieszczenie modeli ortodontycznych w zwieraku bądź artykulatorze wg zgryzu konstrukcyjnego pobranego przez lekarza ortodontę, odpowiednio do zaistniałej wady i planu leczenia (fot. 4). Po zazwierakowaniu modeli dogina się elementy, których przebieg uzależniony jest od powyższego zgryzu. Elementami tymi są pętle policzkowe i pętle językowe.

Pętle policzkowe są najważniejszymi elementami aparatu Stockfischa. Ustalają płyty aparatu, a po włożeniu do jamy ustnej łuki zębowe we wzajemnym położeniu, w zależności od wad zgryzu (fot. 2, 5). Wyróżniane są trzy rodzaje przęseł (5):

• przęsło o ramionach równych co do długości,
• przęsło o krótszym ramieniu górnym, a dłuższym ramieniu dolnym,
• przęsło o dłuższym ramieniu górnym, a krótszym ramieniu dolnym.

Pętle równoramienne dogina się z drutu o grubości 1,2 mm. Wychodzi ona z płyty językowej pomiędzy pierwszym a drugim zębem przedtrzonowym dolnym. Dalej zagina się w stronę dolnego sklepienia przedsionka jamy ustnej, a następnie w okolicy szyjki drugiego zęba przedtrzonowego górnego zagina się i biegnie dystalnie wzdłuż zębów bocznych poniżej ich szyjek. W okolicy zębów trzonowych zagina się pod kątem prostym, lecz zaokrąglonym w stronę górnego sklepienia przedsionka i tam powyżej szyjek zębów zagina się również pod kątem prostym zaokrąglonym i przebiega mezjalnie w stronę zębów przednich. Następnie formuje się drut w okolicy szyjki drugiego zęba przedtrzonowego górnego, tak by wprowadzić go do płyty podniebiennej w przestrzeni międzyzębowej, pomiędzy pierwszym a drugim zębem przedtrzonowym górnym. Sposób dogięcia pętli innego typu jest analogiczny. Różnica w wykonawstwie polega jedynie na miejscu wprowadzenia przęseł policzkowych do płyt akrylowych, uzależni...