Krótkie implanty jako alternatywa dla nadleczenia

Wyniki badań

W leczeniu implantologicznym jednymi z czynników warunkujących powodzenie zabiegu, a także wieloletnie utrzymanie wyników leczenia są odpowiednia ilość i jakość tkanki kostnej w miejscu planowanego osadzenia wszczepu (5). Utrata zęba prowadzi jednakże do nieodwracalnych zmian, w tym poprzecznego zaniku kości wyrostka zębodołowego lub częściej kości części zębodołowej żuchwy. Wielu badaczy preferuje różne techniki augmentacyjne, prowadzące do zwiększenia geometrii kości (6). Coraz częściej obok materiałów kościozastępczych stosuje się produkty biotechnologii, które umożliwiają sterowaną odbudowę kości (7).

Inni badacze preferują przeszczepy kości autogennej z talerza biodrowego pacjenta lub, coraz częściej, z okolicy spojenia żuchwy w formie przeszczepów pierścieniowych (8). W znacznej atrofii wyrostka zębodołowego, szczególnie żuchwy, stosowana jest niekiedy metoda mikrodystrakcji części zębodołowej. W metodzie tej odpowiednio umiejscowiony miniaturowy aparat dystrakcyjny pozwala na powiększanie kości wyrostka zębodołowego do wielkości umożliwiającej osadzenie wszczepu (9). We wszystkich tych metodach konieczna jest jednak dodatkowa interwencja chirurgiczna, która może powodować więcej nieprzewidzianych komplikacji, wydłużyć czas i koszty całego leczenia (10).

Przykładem takiego postępowania może być implantacja w bocznym odcinku szczęki, będąca częstym wyzwaniem dla implantologów, w szczególności przy znacznie zmniejszonej wysokości kości w tym rejonie anatomicznym. Podniesienie dna zatoki szczękowej jest często stosowaną metodą, która pozwala na odzyskanie utraconej kości i ponowne odtworzenie warunków umożliwiających implantację. Zabieg ten jako pierwsi w 1980 r. wykonali Boyne i James. Rozpoczynali go od wykonania cięcia na szczycie lub na stronie podnie...