Leczenie czynnościowe wad dotylnych z uwzględnieniem wzrostu żuchwy – przegląd piśmiennictwa

Wyniki badań

Ważnym czynnikiem, który należy uwzględnić w leczeniu zarówno wad dotylnych, jak i pozostałych wad zgryzu jest wiek pacjenta. Im wcześniej wada zostanie rozpoznana, tym większe jest prawdopodobieństwo szybkiego wyle­czenia. Badania przeprowadzone na Wydziale Ortodoncji Uniwersytetu we Florencji w 1997 roku wykazały, że kli­niczne objawy wad dotylnych w uzębieniu mlecznym uwidaczniają się w uzębieniu mieszanym. Po 2,5-letniej obserwacji 25 pacjentów z wadami dotylnymi z peł­nym uzębieniem mlecznym utrzymanie tego zaburze­nia zdiagnozowano w obrębie uzębienia mieszanego u wszystkich pacjentów. Jednakże autorzy podkreślali, że, chcąc wcześnie podjąć leczenie, trzeba brać także pod uwagę możliwości współpracy z pacjentem (3).

Kluczem do sukcesu leczenia ortodontycznego oraz stabilizacji jego wyników jest umiejętność oceny wzro­stu części twarzowej czaszki. Jedna z metod służących tej ocenie została zaproponowana przez naukowców z Uniwersytetu w Los Angeles. Dzięki analizie 26 wskaź­ników szkieletowych i zębowych na zdjęciach cefalo­metrycznych u pacjentów nieleczonych ortodontycznie w wieku 6-18 lat, ze zdiagnozowaną II klasą szkieletową w wieku 8 lat, opracowano formułę, dzięki której ogólnie określono stadium wzrostu pacjentów (4). Jednak w związku z możliwością wystąpienia błędu w zapropo­nowanych przez nich badaniach (odsetek błędu w obu grupach badawczych wyniósł łącznie około 25%) wydaje się, że analiza radiologiczna kręgów szyjnych jest obec­nie jedną z najdokładniejszych metod oceny kostnego rozwoju żuchwy (5). Analiza piśmiennictwa dotyczące­go zastosowanych w leczeniu wad dotylnych aparatów wykazała porównywalne zmiany po stosowaniu apara­tów czynnościowych. Jak podali Jakobson i Paulin, oce­na zdjęć bocznych głowy pacjentów przed leczeniem i po leczeniu ortodontycznym aktywatorem Andresena ujawniła wpły...