Leczenie endodontyczne zębów mlecznych i jego wpływ na rozwój uzębienia stałego

Istnieje kilka głównych czynników, jakie należy wziąć pod uwagę, kwalifikując małego pacjenta. Na wstępie konieczne jest uzyskanie zgody opiekunów na przeprowadzenie jakiegokolwiek leczenia. Oczywiste jest też, że możemy je podjąć u współpracującego pacjenta, po odpowiedniej premedykacji i znieczuleniu. Tu często pojawiają się trudności – dziecko broni się przed podaniem znieczulenia, nie chce otworzyć ust, próbuje uciec z fotela. Nierzadko takie zachowanie uniemożliwia przeprowadzenie leczenia endodontycznego i jedynym wyjściem z sytuacji staje się ekstrakcja zęba. Sytuacje, które pretendują do odstąpienia od leczenia kanałowego, to także m.in.: wrodzona wada serca, obniżona odporność organizmu, znacznie zniszczona korona kliniczna zęba, czas bliski eksfoliacji, niezadowalający stan pozostałego uzębienia [4].

Przeprowadzając leczenie endodontyczne zębów mlecznych, należy pamiętać o ich odrębnościach, tj.: o większej niż w zębach stałych komorze miazgi i konieczności szerszego opracowania ubytku, wydzielającej się w większych ilościach ślinie u dzieci niż u dorosłych, możliwości uzyskania dostępu do ubytku od strony wargowej w przednich zębach mlecznych. Niezmiernie ważne jest także przestrzeganie odpowiedniej długości roboczej, którą w zębach mlecznych stanowi otwór anatomiczny, a ze względu na szerokie otwory wierzchołkowe nie jest to tak proste, jak mogłoby się wydawać [3]. Przy posługiwaniu się narzędziami endodontycznymi o zbyt dużej długości w trakcie trwającego już procesu resorpcyjnego może dojść do urazowego uszkodzenia zawiązka zęba. Powoduje to, zależnie od stadium jego rozwoju w momencie zadziałania czynnika, wiele zaburzeń rozwojowych. Należą do nich m.in.: opóźnienie bądź zahamowanie rozwoju zawiązka, wyrzynanie opóźnione, ektopowe, zatrzymane lub przeciwnie – przedwczesne czy anomalie w kształcie zęba [5].

Najważniejs...