Leczenie stomatologiczne dzieci z autyzmem

Nie należy w wypowiedziach stosować aluzji czy mówić sarkastycznie. Jeśli używamy metafor, musimy je wyjaśnić w prostych słowach. Wyrażenia idiomatyczne, gra słów czy podwójne znaczenia są dla tych pacjentów na ogół niezrozumiałe. Podczas rozmowy lekarz powinien wykazywać się ciepłem, cierpliwością i zrozumieniem. Ważne jest przekazywanie tylko najistotniejszych kwestii – nadmiar informacji uniemożliwia prawidłowe odebranie i zrozumienie przekazu. Robienie przerw miedzy zdaniami pozwala dziecku na przetworzenie informacji, a także na zareagowanie. Nawet jeśli rodzic jest w gabinecie, wszelkie prośby czy komentarze należy kierować bezpośrednio do pacjenta, zwracając się do niego po imieniu, często powtarzając instrukcje ze względu na upośledzoną pamięć krótkotrwała (7).

Przy dzieciach z nadwrażliwością słuchowa należy modulować głośność mówienia, podnosimy głos jedynie, by przyciągnąć uwagę dziecka. Mówimy głosem spokojnym, wręcz kojącym. Należy unikać kontaktu fizycznego z dzieckiem (obejmowanie, przytulanie, głaskanie), gdyż jest to dla niego nieprzyjemne. Dziecko na tego rodzaju kontakt może reagować w sposób dla nas niezrozumiały, np. może zacząć potrząsać ramionami, zacząć bujać się, kołysać lub krzyczeć. Osoby pracujące z dziećmi autystycznymi muszą być przygotowane na występowanie destrukcyjnych zaburzeń zachowania. Płacz, krzyk, napady złości mogą być odpowiedzią na strach lub ból. Większość autystycznych dzieci ma problem z komunikacja werbalna, dlatego tez swoje emocje wyrażają w ten sposób. Nie jest wskazana zbytnia poufałość, jednak partnerskie traktowanie sprzyja budowaniu dobrej relacji. Błędem jest oszukiwanie pacjenta, ze nic nie będzie bolało, jeśli równocześnie zadaje mu się ból. Odzyskanie zaufania po takim przeżyciu jest bardzo trudne lub wręcz niemożliwe (10).

Percepcja bólu