Rozbieżność między relacją centralną a maksymalnym zaguzkowaniem – deprogramowanie w leczeniu ortodontycznym

Gdy ma się już rejestrat wysunięcia, programuje się tor stawowy kłykcia, przy czym ten ostatni wymaga znacznej zmiany położenia żuchwy, czyli z MZZ do zgryzu prostego. Z tego względu rejestracja wysunięcia nie przydaje się przy programowaniu toru stawowego kłykcia w przypadkach:

• zgryzu krzyżowego przedniego,
• zgryzu prostego,
• zgryzu otwartego przedniego.

W tych przypadkach programowanie toru stawowego kłykcia przeprowadza się wraz z rejestracją ruchu bocznego w przeciwną stronę, ale w rzeczywistości to, co się programuje, to droga stawowa, która jest wyraźniejsza niż prawdziwy tor, gdyż ruch boczny kłykcia jest bardziej pionowy niż ruch doprzedni, co można zaobserwować w kącie Fischera.

Rejestracji ruchu bocznego w prowadzeniu kłowym dokonuje się w celu zaprogramowania kąta Bennetta. Ta rejestracja również wymaga odpowiednio dużego ruchu bocznego żuchwy, dlatego nie dokonuje się jej w przypadkach:

• zgryzu krzyżowego w obrębie kłów,
• zgryzu prostego w obrębie kłów,
• zgryzu otwartego w obrębie kłów.

Jeśli zgryz krzyżowy występuje tylko po jednej stronie, zgryz pacjenta zostanie uznany za symetryczny, więc dla obu stron zostanie zaprogramowany ten sam kąt Bennetta. Jeśli zaś oba kły będą w zgryzie krzyżowym, to kąt Bennetta obliczany będzie według wzoru Hanau: AB = (CP / 8) + 12 (kąt Bennetta równa się torowi głowy stawowej podzielonemu przez 8 i powiększonemu o 12).

MPI: Procedura kliniczna i laboratoryjna (12, 13, 22)

MPI (ryc. 35) pozwala rejestrować pozycje żuchwy i każdego z kłykci w trzech płaszczyznach przestr...