Małoinwazyjne techniki osadzania miniimplantów ortodontycznych – przegląd piśmiennictwa

Do perforacji tkanek dziąsła można zastosować jedną z następujących metod – nacięcie błony śluzowej (kiedy wszczep umieszczony jest w rejonie błony śluzowej ruchomej) lub bezpośrednie wprowadzenie miniimplantu przez tkanki dziąsła (gdy miniimplant jest lokalizowany w rejonie nieruchomej błony śluzowej). Następnie przygotowuje się łoże pod implant w kości. Wiercenie powinno być prowadzone z chłodzeniem wodnym, z użyciem zredukowanego wiertła pilotowego, tak żeby uniknąć uszkodzenia korzeni. Kolejną czynnością jest ręczne bądź maszynowe wprowadzenie miniśruby na pełną długość (9).

Ostatnim etapem jest łączenie wszczepu elementami aktywnymi z aparatem stałym cienkołukowym lub grubołukowym (10).

Liczni autorzy podają, że miniimplanty ortodontyczne można obciążyć bezpośrednio po wprowadzeniu do kości. Po implantacji należy kontrolować gojenie dziąsła i poziom higieny jamy ustnej, w przeciwnym wypadku może dojść do przedwczesnej utraty wszczepu. Niepowodzenie implantacji może wynikać z niewłaściwego wyboru anatomicznego obszaru dla implantu, przegrzania kości podczas pracy wiertłem, co prowadzi do jej martwicy, braku stabilizacji implantu, zapalenia dziąsła wokół miniwszczepu, urazu, słabej higieny jamy ustnej i czynników idiopatycznych (11).

Miniimplanty usuwa się w znieczuleniu miejscowym tymi samymi narzędziami, których użyto do ich wszczepiania. Rana po usunięciu nie wymaga szczególnej opieki i zwykle wygaja się w krótkim czasie (12).

Sprawdź wszystkie produkty stomatologiczne dostępne w naszym sklepie internetowym

Wnioski