Współczesne wykorzystanie bioaktywnych materiałów do odbudowy stomatologicznej

Integracja do stomatologii

Obecnie wielu dentystów używa bioaktywnych materiałów w swoich praktykach, takim przykładem są wodorotlenek wapnia oraz trójtle­nek kruszywa mineralnego (MTA), które były dostępne od dłuższego czasu. Jedno z najwcześniejszych zastosowań materiałów bioaktyw­nych w stomatologii dotyczy zastosowania wodorotlenku wapnia, który jest stosowany od dekad. Dysocjuje on na wapń i jony hydroksy­lowe, a jony wapnia redukują przepuszczalność naczyń włosowatych, zmniejszają przepływ serum i obniżają poziom hamujących pirofosfo­ranów, które powodują mineralizację. Hydroksylowe jony neutralizują kwasy produkowane przez osteoklasty, utrzymując optymalne pozio­my pH dla aktywności pirofosforanów, prowadząc do zwiększonego poziomu zależnych od wapnia pirofosforanów, co redukuje poziomy hamujących pirofosforanów i powoduje mineralizację. Ta aktywność czyni wodorotlenek wapnia jednym z pierwszych bioaktywnych ma­teriałów stomatologicznych, i pozostaje on również jednym z mate­riałów najszerzej używanych do dzisiaj.

Niektóre z nowych bioaktywnych materiałów do wypełnień są oparte na składzie glasjonomerowym. Jedną z zalet tych materiałów jest ich zdolność do inhibicji powierzchni macierzy mataloproteinazy (MMPs). Proteiny plazmowe uwalniane przez zębinę, kiedy zostaną poddane działaniu kwasów próchniczych, spowodują hydrolityczny i enzymatyczny rozpad zębiny i wiążącego żywicę interfejsu (4, 5). Istnieje kilka metod redukcji metaloproteinazy polegających na za­stosowaniu 2-procentowej chlorheksydyny, wytrawiaczy zawierają­cych chlorek bezalkoniowy i produktów wytwarzających kwas winy­lofosforowy, takich jak nowe modyfikowane materiały bioaktywne do odbudowy oparte na modyfikowanych żywicą glasjonomerach.

Przykładem od dawna stosowanego i szeroko uznanego w sto­matol...