Materiały i metody wykonywania tymczasowych koron i mostów

Metoda pośrednia

Metoda pośrednia charakteryzuje się wieloma zaletami w porównaniu z metodą bezpośrednią. Wycisk można zachować i ponownie użyć w razie utraty uzupełnienia tymczasowego przez pacjenta. Umożliwia wyeliminowanie wpływu szkodliwej temperatury powstającej podczas procesu polimeryzacji na oszlifowany ząb. Zmniejsza ryzyko reakcji alergicznej bądź uszkodzenia tkanek, ponieważ brak jest kontaktu wolnych monomerów z oszlifowanym zębem lub dziąsłem. Pozwala lekarzowi na przeprowadzanie danych procedur laboratoryjnych, natomiast pacjentowi daje większy komfort.

Dzięki polimeryzacji na modelach gipsowych (a nie w jamie ustnej) występuje znacznie lepsze dopasowanie przy obrzeżach protezy. Wadą jest duża ilość czasu potrzebna na wykonanie pracy oraz większe koszty, które wynikają z konieczności współpracy z technikiem.

Metoda bezpośrednia

Metoda bezpośrednia oszczędza cenny czas, obniża koszty, gdyż nie jest wymagana współpraca technika. Można ją również stosować, gdy wyposażenie gabinetu lub umiejętności lekarza nie są wystarczające. Posiada ona jednak także wady, takie jak: możliwość wystąpienia podczas polimeryzacji podrażnienia lub uszkodzenia tkanek oraz gorsze dopasowanie na obrzeżach (w porównaniu z metodą pośrednią). Niedogodności tych można uniknąć, stosując materiały nowej generacji, jak również modyfikując metodę.

Adaptacja polega na pobraniu jednego wycisku przed oszlifowaniem zęba i drugiego po oszlifowaniu, z którego wykonuje się model gipsowy. Przy użyciu pierwszego wycisku i modelu oraz akrylu przygotowuje się prowizoryczną koronę indywidualną. Gdy mamy do czynienia ze złamaniem jednego lub kilku zębów lub z ich znacznym zni...