Nie taki diabeł straszny… Ortodoncję można pokochać – część I

Łuk wargowy tiegerstaedta

Mało znany w środowisku protetycznym i lekarskim. Służy do zamykania diastem zębowych. Wykonywany z drutu sprężysto-twardego o średnicy od 0,6 mm do 0,8 mm. Ma trzy pętle pionowe: dwie na wysokościach zębów trzecich, tak jak w łuku klasycznym, i jedną pętlę o połowę mniejszą od pozostałych znajdującą się pomiędzy pierwszymi zębami siecznymi. Pętlę środkową aktywujemy poprzez zwężanie jej, co powoduje automatycznie wydłużenie pętli i jednocześnie zamykanie diastem. W zależności, czy diastemę zamykamy między jedynkami, czy dwójkami na łuku, tworzymy małe zaczepy na 1/2 wysokości zęba lub na 1/3 jego wysokości, tak aby wchodziły one w przestrzenie międzyzębowe. Zakotwiczenie w akrylu, tak jak w pozostałych łukach, czyli poniżej guzków zębowych, ale powyżej punktów stycznych.

Klamry i inne elementy utrzymujące

Aby zapewnić dobre utrzymanie i stabilizację aparatu w jamie ustnej, należy wybrać odpowiednią klamrę do zaistniałych warunków zębowych pacjenta. Wybór klamer zależy nie tylko od liczby zębów, ale również od ich kształtu i wielkości. Klamry ortodontyczne znajdują się w stałym napięciu. Zęby stałe pacjenta nie zawsze są wyrośnięte, co powoduje utrudnienie w zakotwiczeniu aparatu, dlatego wybór klamry ortodontycznej powinno się opierać na jej zdolnościach utrzymujących i stabilizujących, a przy jej projektowaniu należy uwzględnić okolice przydziąsłową jako miejsce utrzymania (1). Klamry wykonujemy z drutu sprężysto-twardego o średnicy od 0,6 mm do 0,8 mm.

Klamry jednoramienne

To najprostsze i najczęściej spotykane elementy utrzymujące aparat ortodontyczny. Zaliczamy do nich klamry: kulkowe, węgierskie/trójkątne i oczkowe....