Nowoczesne materiały szkło-jonomerowe jako poważny konkurent wypełnień kompozytowych

Podział GIC i zastosowanie w praktyce klinicznej

Szkło-jonomery dostępne są pod postacią dwufazową, tj. proszku oraz płynu, lub pod postacią kapsułek. Główną składową proszku jest wypełniacz fluoro-glinowo-krzemowy, z kolei płyn stanowią kwas akrylowy oraz jego pochodne (4). Następujące po sobie modyfikacje GIC zostały wzbogacane o kwas maleinowy, tartarowy, żywice czy też o cząsteczki metali. Całkowicie utwardzony materiał pod mikroskopem widoczny jest jako struktura krystaliczna z wbudowanymi w jej sieć jonami fluorowymi. Tworzenie wiązań pomiędzy składnikami jest reakcją o mechanizmie „kwas – zasada”, stąd materiały te zaliczane są do grupy wypełnień chemoutwardzalnych, łączących się chemicznie ze szkliwem i z zębiną. Na przestrzeni ostatnich lat powstało wiele modyfikacji istniejących już szkło-jonomerów, między innymi o dodatkowym typie polimeryzacji inicjowanej światłem. Poszczególne klasy GIC wraz z przykładami preparatów handlowych przedstawione zostały w tab. 1 (5). Inny podział opiera się na wykorzystaniu w pracy klinicznej i w związku z tym wyróżnia się szkło-jonomery: do wypełnień, podkładowe, uszczelniające, ortodontyczne oraz do odbudowy i cementowania prac protetycznych (4). Poszukując złotego środka w stomatologii odtwórczej, stworzono materiały alternatywne, łączące w sobie cechy zarówno szkło-jonomerów, jak i kompozytów. Do tej grupy zaliczamy: kompomery, giomery i ormocery. Poszczególne typy materiałów, różniące się między sobą składem chemicznym, odznaczają się dobrej jakości kolorem i estetyką kompozytów oraz biozgodnością i przeciwpróchniczym działaniem szkło-jonomerów (3).