Ocena roli płytki bakteryjnej jako pierwotnej przyczyny periimplantitis na podstawie obserwacji klinicznej po 40 latach od zakończenia rehabilitacji implantoprotetycznej

Leczenie periimplantitis (chirurgiczne lub zachowawcze) jest bardzo trudne, a długoterminowe obserwacje kliniczne wskazują, że pomimo prób leczenia oraz okresowych wizyt kontrolnych i zabiegów higienizacji jamy ustnej prognoza utrzymania wszczepów jest bardzo niepewna i zazwyczaj kończy się eksplantacją (11, 12) z następową utratą okołowszczepowej tkanki kostnej i powstaniem bardzo często dużych ubytków kości (ryc. 1a-b).

Wspomniany proces zapalny występuje tylko w obrębie już zintegrowanych wszczepów i może być związany z morfologią implantów (jedno- lub dwuczęściowych). Nie należy go mylić z innymi stanami zapalnymi występującymi w obrębie wszczepów, mogącymi powstać bezpośrednio po wprowadzeniu ich do kości lub podczas procesu osteointegracji. Stan zapalny tkanek przyzębia/tkanek okołowszczepowych w środowisku periodontologów uważany jest za chorobę mającą podłoże wyłącznie infekcyjne, zainicjowane komponentą bakteryjną. Czy bakterie, które w stanie równowagi koegzystują, pełniąc funkcję saprofitów, są w stanie same wywołać stan zapalny? Stwierdzenie, że organizm posiadający zdrowe komponenty (np. zdrowe przyzębie) strukturalne, funkcjonalne, metaboliczne czy immunologiczne, mógłby zostać zaatakowany przez różne mikroorganizmy fizjologicznie obecne w jamie ustnej jest sprzeczne z zasadami natury. Jakie czynniki muszą zaistnieć, by sprzyjać transformacji z saprofitów w patogeny? Jeśli istnieją takie czynniki, to nasuwa się kolejne pytanie: czy w powstawaniu stanów zapalnych (np. periimplantitis) rola bakterii ma charakter pierwotny, czy wtórny?

Celem pracy jest przedstawienie długoterminowej (40-letniej) obserwacji klinicznej pacjentki po przeprowadzonej kompleksowej rehabilitacji implantoprotetycznej oraz ocena wpływu płytki bakteryjnej na stan implantów jednoczęściowych natychmiastowo i prawidłowo obcią...