Współczesne metody oceny wieku szkieletowego jako klucz do sukcesu w terapii ortodontycznej – przegląd piśmiennictwa

Fishman opracował system oceny dojrzewania szkieletu (ang. Skeletal Maturation Indicators, SMI) w oparciu o cztery etapy dojrzewania w sześciu anatomicznych punktach zlokalizowanych na kciuku, palcu trzecim, piątym i kości promieniowej; zaproponował on 11 etapów rozwoju kostnego (10). Chen i wsp. podali, że w ocenie dojrzałości szkieletowej można wyróżnić następujące stadia: SMI 1-3: okres wzrostu prędkości dojrzewania, stadium SMI 4-7: okres największej prędkości rozwoju, SMI 8 i 9: spadek prędkości rozwoju, oraz SMI 10 i 11: całkowite wyhamowanie potencjału wzrostowego (11).

Badania przeprowadzone w 2009 roku przez niemieckich naukowców miały na celu wykazanie zasadności wykonywania zdjęć rentgenowskich dłoni i nadgarstka w celu określania stopnia rozwoju szkieletowego. Badacze podkreślali, że dla każdego pacjenta z wadami zgryzu terapia ortodontyczna powinna być planowana w aspekcie dojrzałości kostnej, gdyż czas trwania wzrostu, jego kierunek i prędkość są różne dla osób w tym samym wieku. Umiejętność przewidywania tych czynników ma duże znaczenie w planowaniu terapii pacjentów z doprzednimi i dotylnymi wadami zgryzu. Jako metodę pozwalającą na ocenę wieku szkieletowego niemieccy badacze wybrali metodę Greulicha i Pyle’a. W tej metodzie porównuje się zdjęcia rentgenowskie dłoni i nadgarstka ze wzorcowymi zdjęciami zamieszczonymi w atlasie. Zdjęcia przedstawiają szkielet dłoni i nadgarstka zobrazowany radiologicznie z 6-miesięcznym interwałem. Przeprowadzone przez nich badania w grupie 485 pacjentów wykazały, że ta metoda jest wysoce skuteczna w precyzyjnym przewidywaniu rozwoju poszczególnych struktur części twarzowej czaszki i – co z tym związane – umożliwia opracowanie skutecznego planu leczenia oraz przewidywanie jego potencjalnych skutków. Autorzy uważali, że telerentgenogramy boczne głowy, choć wykonywane rutynowo, nie mogą przyczynić się do tak precyzyjnego okr...