Odbudowa kompozytowa zębów stożkowych u dziecka z hipodoncją – opis przypadku

Agenezja zębów jest objawem opisywanym w ponad 60 zespołach wad wrodzonych. Szczególnie często jest powiązana z dysplazją ektodermalną, polegającą na występowaniu wad struktur pochodzenia ektodermalnego, gdzie hipodoncji mogą towarzyszyć objawy takie jak: rzadkie i cienkie owłosienie, dysplazja paznokci, sucha skóra, mikrodoncja, hipoplazja szkliwa. Bardzo często występuje również w rozszczepie wargi i podniebienia oraz w zespołach: Downa, Aperta, Turnera, Pierre’a Robina (2, 4, 6, 7). Hipodoncji często towarzyszą inne nieprawidłowości, m.in.: hipoplazja, mikrodoncja, taurodontyzm, ektopowe i opóźnione wyrzynanie zębów, niewykształcenie wyrostków zębodołowych, skrócenie łuków zębowych, dysfunkcje mięśniowo-stawowe (8, 9).

Częstą wadą współistniejącą z oligodoncją jest występowanie zębów stożkowych zwanych zębami w kształcie kołka (ang. peg- shaped). Jest to forma zlokalizowanej mikrodoncji, w której średnica zęba wyraźnie zmniejsza się od szyjki ku brzegowi siecznemu. Anomalia dotyczy najczęściej siekaczy bocznych szczęki (0,6-9,9%), dwukrotnie częściej występuje po stronie lewej, częściej u kobiet (8, 10). Występowanie jednej lub kilku z tych anomalii stanowi problem funkcjonalny i estetyczny, który wpływa negatywnie na rozwój psychospołeczny i psychikę młodego pacjenta oraz wymaga interdyscyplinarnego podejścia do leczenia.

Postępowanie lecznicze jest uzależnione od: wieku pacjenta, liczby i stanu zębów, warunków zwarciowych oraz stanu podłoża protetycznego. Warto rozpocząć leczenie jak najwcześniej. Już około 3. roku życia wykonuje się ruchome protezy tymczasowe z elementami retencyjnymi w formie klamer grotowych lub klamer Adamsa. Proteza powinna być poz­bawiona płyty przedsionkowej, by nie hamować doprzedniego wzrostu szczęki. Należy przeprowadzać częste kontrole i dopasowywać protezę do zmieniających się warunków. Na ...