Ozon – jego właściwości i nowe obszary zastosowań

Ozon w medycynie

W medycynie ozon został zastosowany po raz pierwszy przez Carla Lendlera w 1870 roku do oczyszczania krwi, a doniesienia dotyczące tego doświadczenia pochodzą z 1885 roku i zostały opisane przez dr. Charlesa J. Kenwortha. W Polsce leczenie mieszaniną ozonowo-tlenową rozpoczął w 1986 roku chirurg, anestezjolog i stomatolog profesor Zygmunt Antoszewski, stosując ją w lecznictwie klinicznym i ambulatoryjnym (3). Ozon do celów medycznych wykorzystywany jest najczęściej w formie mieszaniny ozonowo-tlenowej o ciężarze cząsteczkowym 48 i maksymalnym stężeniu 5% ozonu i 95% tlenu oraz wody ozonowanej. Ozon w żadnym przypadku nie jest stosowany bezpośrednio w formie wziewnej, gdyż z uwagi na niezwykle silne własności utleniające w bezpośrednim kontakcie z tkankami wywiera efekt toksyczny. Zgodnie z wynikami badań naukowych powoduje zaburzenia metabolizmu i w konsekwencji obumieranie komórek nabłonka płuc. W zależności od wyboru metody stosowania stężenie ozonu może się wahać w granicach pomiędzy 1 a 100 µg/ml (0,05-5% O₃) (2). Stosowany jest do dezynfekcji ran różnego pochodzenia oraz w chorobach wywołanych przez bakterie lub wirusy. Ozon w postaci małych dawek pobudza układ immunologiczny, w terapii zwanej „podstawową autochemioterapią” i związanej z przetaczaniem ozonowanej krwi ponownie do organizmu pacjenta lub „pośrednią autochemioterapią” w postaci iniekcji domięśniowych. Ozon jest także doskonałym stymulatorem krążenia, dlatego stosowany jest w leczeniu chorób tego układu. Jego wpływ jest równie cenny w ożywianiu i pobudzaniu funkcji organicznych. Stosowanie ozonoterapii jest skuteczną metodą pobudzania systemu immunologicznego u pacjentów z zespołem obniżonej odporności i/lub jej brakiem. Dzięki szczególnym jego własnościom terapia ozonowa jest wykorzystywana w głównych obszarach wskazań ogólnomedycznych, takich jak: leczenie choró...